ساسانیان استخوان متوفیان را در استودان یا حفره‌ای از سنگ کوه می‌نهادند، حال آنکه در عهد دیلمیان جسد را با کفن و روپوش و تابوت و در برخی موارد بدون تابوت در قبرهایی که در سنگ کوه تراشیده بودند نهاده و جهت قبرها هم طبق آیین اسلام بود.
مرحوم دکتر کریمان پارچه‌های کشف شده در حفاری‌های مربوط به مکان فوق الذکر در حدود سال ۱۳۰۰ شمسی را دارای خطوط کوفی و مرتبط به عهد "دیلمیان" می‌داند.
سید محمدتقی مصطفوی، رئیس باستان شناسی ایران در آن دوره، بر تعلق پارچه‌های کشف شده به عهد آل بویه مهر تایید زده و در خصوص سرنوشت پارچه‌های کشف شده ابراز داشته کلیه قطعات آن از ایران خارج گشته و زینت‌دهنده موزه‌ها و مجموعه‌های کشورهای خارجی است.
مهم‌ترین قسمت پارچه‌ها (۱۵ کیلوگرم) نصیب مستر رید انگلیسی شد که در استخدام دولت ایران و معاون خزانه‌داری کل قرار داشت و نام خود را به "عبدالرضا خان" تغییر داده بود. وی پارچه‌ها را با اطلاع مقامات مربوط به وزارت فرهنگ وقت خریداری و از ایران خارج کرد؛ قطعاتی را نزد خود نگاه داشت و قطعاتی را هم فروخت.
ری نقطه اتصال شرق و غرب عالم بوده و با در اختیار داشتن بازارهایی باشکوه دارای کارگاه‌های تولید دو نوع پارچه مخصوص به خود بوده است. ابودلف در رساله الثانیه پارچه های ری را در دنیا بی‌نظیر دانسته و از دادوستد این منسوجات درون بازارهای ری برای ایرانیان و بازرگانان جهان خبر داده است.
این دو نوع پارچه به شرح ذیل معروف بوده‌اند:
۱-پارچه منیر رازی
۲-پارچه برد رازی یا عدنی
در خصوص پارچه عدنی در کتاب لطائف المعارف صفحه۱۸۴ آورده شده است که پارچه "عدنی" متعلق به "شهرری" بوده و مانند برد یمانی شهرت داشته است.
#پارچه
@Tarikhe_Rey