📌 فر یا فره ایزدی : فر یا فره یا خورنه نیرویی آسمانی است که در وجود هر انسانی به ودیعه گذاشته شده است تا او را در انجام اعمالی که به وظیفه و حرفه آدمی مطابقت دارد یاری کند. فرمانروایان , موبدان ، آریایی ها و زردشت و ... فره مخصوص به خود را دارند. تا زمانی که فره ایزدی با فرمانروایان همراه باشد , پیروزی و بخت و اقبال با آنان است. این فره نخست به هوشنگ پیشدادی و بعدا به تهمورث و جمشید می رسد. سپس به شاهان کیانی و در پایان جهان به سوشیانت (منجی در دین زردشت) خواهد پیوست. فر ایزدی با گناه و بدی از بین می رود و پادشاهان برای مشروعیت خود نیاز به فر ایزدی داشتند. فر ایزدی می تواند به شکل نیرو، موجود زنده یا اشیا تغییر شکل دهد؛ در قالب نیرو و استعداد به شکل «زیبایی»، «خرد» و «قدرت» جلوه گر شود. به سبب فر ایزدی پادشاه مظهر قدرت خداوند و مهر و قهر او و نماینده اراده ملت به شمار می رفت و مردم او را خدایگان و سایه خدا می خواندند و او خود را حاکم مطلق و مالک الرقاب مردم می دانست . در این میان تنها محدودیت قدرت پادشاه ، به ذات حاکم مطلقی که مقامش مافوق بشر بود ، بستگی داشت . فرفروغی است ایزدی ، که بر دل هر کس بتابد از دیگران برتری یابد . در تمام کتیبه های هخامنشی به این امر که سلطنت موهبتی الهی است و از جانب آهورامزدا به ایشان عطا گردیده ، اشاره شده است (( اهورامزداست که داریوش را شاه کرد . اهورا مزداست که مملکت بزرگ به او عطا کرد. )) کسی می توانست به مقام ” ظل الهی ” برسد که دارای فره ایزدی باشد. #ایران #تاریخ