🌷نکته تفسیری صفحه ۲۶۳🌷 باد و باران: بدون شک مهم ترین مادّه‏ ی حیاتی روی زمین، «آب» است. به همین ‏سبب، نخستین و مهم ترین انگیزه برای اقامت در یک منطقه، وجود آب در آنجاست، و از گذشته نیز گفته اند که هر جا آب باشد، آبادانی نیز هست. امّا چرخه ی آب و کیفیّت رسیدن آن با بارش باران و برف به جاندارانِ روی زمین، یکی از شگفت‏ انگیزترین پدیده های جهان هستی است. از این‏ رو قرآن کریم بارها به این پدیده اشاره کرده و آن را یکی از نشانه های علم و قدرت خدا برشمرده است. شاید در گذشته، فهم مردم از این حقیقت، در حـدّ مشاهدات حسّی بوده است؛ ولی پیشـرفت علم، پرده از حقایق عمیق تری از این پدیده برداشته که می تواند در شناخت ما از بزرگی آفریدگار هستی بسیار اثرگذار باشد. نخستین عامل انتقال آب از دریاها به خشکی ها، بادها هستند. تا ابتدای قرن بیستم، تنها رابطه‏ ی شناخته شده‏ ی بین باد و باران این بود که بادها، ابرها را به حرکت درمی آورند؛ ولی اکنون در علم هواشناسی، نقش باروری بادها ثابت شده است. طبق کشفیات دانشمندان، با برخورد جریان های آب با یکدیگر، حباب هایی بر روی سطح اقیانوس ها و دریاها تشکیل می شود. وقتی این حباب ها می ترکند، هزاران ذرّه با قطری معادل یک‏صدم میلی‏متر به هوا پرتاب می شوند. این ذرّات که «آیروسول» نامیده می شوند، با گرد و غباری که بادها آورده اند، ترکیب می شوند، به لایه های بالاتر جو می روند و با بخار آب مخلوط می شوند. بخار آب در اطراف این ذرّات متراکم شده، به قطره های بسیار کوچک آب تبدیل می شود. این قطره های کوچک در کنار هم ابر را تشکیل می دهند. بدین‏ ترتیب، باد، ذرّات بخار آب را در هوا بارور می کند و ابرها را شکل می دهد. اگر باد چنین خاصیتی نداشت، ذرّات کوچک آب در ارتفاعات شکل نمی گرفتند و باران ایجاد نمی شد. نکته‏ ی مهم این است که قرن ها قبل، در زمان و مکانی که مردم از پدیده های طبیعی اطلاعات بسیار اندکی داشتند، در قرآن به این نقش حیاتی بادها در تشکیل باران اشاره شده است. یکی دیگر از شگفتی های چرخه‏ ی آب، جابجایی صدها تن آبِ پاک و شیرین از یک نقطه به نقطه ای دیگر در زمین است که کیلومترها با جای پیشین فاصله دارد. همچنین فرود نرم و آرام دانه های باران، از نشانه های دیگر خداست. بر اساس یافته های علمی، کمترین فاصله‏ ی تشکیل توده های ابر از زمین، ارتفاع 1200متری است. چنانچه هر چیز دیگری در اندازه و سنگینی قطرات باران از این ارتفاع سقوط کند، لحظه به لحظه بر سرعت آن افزوده می شود؛ تا جایی که نهایتاً با سرعت 558 کیلومتر در ساعت به زمین برخورد می کند! بی شک هر چیز دیگری با این سرعت به زمین برخورد کند، خسارات زیادی بر جای خواهد گذاشت. بنابراین اگر باران به این شیوه ببارد، همه‏ ی محصولات کره‏ ی زمین را از بین می برد و به ساختمان ها و اتومبیل ها آسیب می رساند و مردم هم بدون پیش بینی وسایل لازم نمی توانند از پناهگاه خود خارج شوند! البتّه این فاصله، کمترین ارتفاع است؛ در حالی که برخی از ابرهای باران زا، در ارتفاع ده هزار متری قرار دارند که در این ‏صورت، یک قطره‏ی باران می‏تواند به بالاترین حد ویرانگری برسد. به خواست خدا امّا هرگز چنین اتّفاقی نمی افتد و سرعت قطرات باران، تنها 8 تا 10 کیلومتر در ساعت است؛ زیرا در هنگام فرود، شکل خاصّی به خود می گیرند که بر اصطکاک آن ها با اتمسفر می افزاید و از شتاب بیشتر آنان کاسته می شود. امروزه، چتر نجات، بر اساس همین شکل خاص طراحی شده و از آن استفاده می شود . البتّه این ها تنها نکات اندکی از شگفتی های این پدیده است و پیشرفت بیشتر علم و دانش، این حقیقت را آشکارتر خواهد کرد. 📚تلاوت روزانه ۱صفحه+فایل صوتی 🌷‌-----*~*💗*~*-----🌷 #پروازتاخدا🕊♥️👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛