#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_شعرا
نوح گفت: من چه مىدانم كه اينان پيش از ايمان آوردنشان چه مىكردهاند! (112)
حساب آنان بر عهده من نيست تا از اعمالشان جويا شوم. اگر اهل درك باشيد، درمىيابيد كه حسابشان تنها بر پروردگار من است، زيرا او درخور سزا دادن است. (113)
و من هرگز مؤمنان را از خود نمىرانم؛ (114)
زيرا من جز پيامبرى كه وظيفهاش هشدار دادن آشكار به مردم است، نيستم. (115)
گفتند: اى نوح، سوگند ياد مىكنيم كه اگر از دعوت خود دست برندارى، قطعا از زمره سنگ‌سارشدگان خواهى شد. (116)
نوح از ايمان آوردن قومش مأيوس شد و گفت: پروردگارا، قوم من، مرا تكذيب كردند؛ (117)
پس با فرستادن عذاب، ميان من و آنان سخت جدايى بيفكن و مرا و همه مؤمنانى را كه با منند، از آن عذاب رهايى بخش. (118)
پس بر قوم نوح عذاب نازل كرديم، و او و كسانى را كه با وى در آن كشتى انباشته از انسانها و حيوانات بودند، نجات بخشيديم. (119)
آنگاه پس از نجات نوح و يارانش، بقيّه را غرق كرديم. (120)
به راستى در اين داستان نشانهاى است بر يكتايى خدا در تدبير هستى و حقانيّت رسالت پيامبران، ولى بيش‌تر مردم آن عصر نه به يگانگى خدا ايمان آوردند و نه به رسالت پيامبران. (121)
و قطعا پروردگار توست آن مقتدر شكستناپذيرى كه تكذيبكنندگان را مجازات مىكند، و اوست آن مهربانى كه به حكم مهربانىاش قرآن را فرومىفرستد تا مردم هدايت شوند و هدايتيافتگان را نجات بخشد. (122)
قوم عاد نيز پيامبران را تكذيب كردند، (123)
آنگاه كه برادرشان هود به آنان گفت: آيا از عذاب الهى پروا نمىكنيد؟ (124)
من براى هدايت شما فرستاده شدهام و در ابلاغ پيام خدا امين و درستكارم. (125)
پس، از خدا بترسيد و مرا فرمان بريد. (126)
من از شما هيچ مزدى بر ابلاغ رسالت خود نمىخواهم؛ مزد من جز بر عهده پروردگار جهانها نيست. (127)
آيا به عبث، بىآنكه شما را نيازى باشد، بر هر بلندى خانهاى رفيع كه همچون علامتى نمايان است بنا مىكنيد؟ (128)
و كاخهاى رفيع و استوار براى خود مىسازيد بدان اميد كه جاودانه بمانيد؟ (129)
و هنگامى كه شدّت عمل به خرج مىدهيد، همچون گردن‌كشان زيادهروى مىكنيد؟ (130)
پس، از خدا بترسيد و مرا فرمان بريد. (131)
و از آنكس كه شما را به نعمتهايى كه مىدانيد مدد كرده‌است، پروا بداريد؛ (132)
همو كه شما را به دادن دامهاى فراوان و پسرانى چند مدد كرده‌است. (133)
و شما را به بوستانها و چشمهسارانى بسيار، يارى رسانده‌است. (134)
آرى، از او پروا كنيد، زيرا من بر شما به سبب اين كفر و ناسپاسى از عذاب روزى بزرگ بيم‌ناكم. (135)
عاديان گفتند: چه ما را پند دهى چه از پنددهندگان نباشى، براى ما يكسان است؛ بدان كه ما به تو ايمان نخواهيم آورد. (136)
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇
┏━━━🍃═♥️━━━┓
@tartilvathdir96
┗━━━♥️═🍃━━━┛