🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۸۳🌷 جز خدا کسی از غیب آگاه نیست: از آیات قرآن استفاده می شود که جهان هستی به دو بخش «غیب» و «شهود» تقسیم می شود . غیب، بخشی پوشیده از ماست که ما با حواس پنجگانه ی خویش نمی توانیم به آن راهی داشته باشیم؛ امّا شهود، قسمتی از جهان است که با حواس پنجگانه درک می شود. بر اساس برخی از آیات قرآن ـ مانند این آیه‏ ـ آگاهی از عالم غیب، تنها به خدا اختصاص دارد و هیچ کس جز او از آن آگاه نیست؛ امّا از آیات دیگری از کتاب خدا و نیز روایات فراوانی که از معصومین به ما رسیده ، فهمیده می شود که پیامبر(ص) و اهل بیت(ص) از بسیاری از علوم غیبی آگاه بوده اند. در اینجا این سؤال پیش می آید که چگونه خدا در آیاتی آگاهی از غیب را تنها به خود نسبت داده است، و در آیاتی دیگر، برخی از مخلوقات دیگر را نیز بدان آگاه خوانده است. در پاسخ باید گفت که این دو گروه از آیات قرآن، هیچ اختلافی با هم ندارند؛ بلکه هر یک به واقعیتی اشاره می کند که مکمّل بخش دیگر است. توضیح این پاسخ این است که گروه یکم از آیات، بیانگر این است که هیچ کس به خودی خود و بدون یاد گرفتن از خدا، از علم غیب آگاه نیست، و تنها خدای یکتاست که به طور مستقل و بدون این که از منبع دیگری آموخته باشد، از علم غیب آگاهی دارد؛ امّا گروه دوّم آیات به این واقعیت اشاره می کند که خدا هر کس را که بخواهد، از علم غیب آگاه می کند؛ همانطور که فرشتگانی را که پیام هایش را برای پیامبران می آوردند، از وحی غیبی خود آگاه می کرد و به ‏وسیله‏ ی آنان، پیامبران خدا نیز از برخی از علوم غیبی آگاه می شدند. به ‏همین ‏ترتیب، امامان معصوم نیز به سبب لطف ویژه ی خدا به ایشان، از بخش وسیعی از علوم غیبی آگاه بوده و هستند، و البته این آگاهی، تنها به خواست خدا ایجاد شده و آن انسان های بزرگ هیچ گاه ادعا نکرده اند که به خودی خود، علم غیب دارند. در روایتی می خوانیم که شخصی به نام «عمّار ساباطی» از امام صادق پرسید: «آیا امام [به خودی خود] از غیب آگاه است؟» حضرت فرمود: «خیر؛ ولی هنگامی که بخواهد چیزی را بداند، خدا آن را به او می آموزد.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛