بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا انصار ابی عبدالله بنده به شهید سید روح الله عجمیان ارادت خاصی دارم نه بخاطر اینکه چون هم استانی هستن، نه! چون ایشون با شهادتشون؛ عشق به ابا عبدالله الحسین و اهل بیت علیهم السلام رو به بنده هدیه کردن. همیشه برام سوال بود که چطور به محض اینکه مداحی از مصائب کربلا میگه؛ خیلی از حاضرین جلسه، با صدای بلند، های های گریه می کنن!!؟؟چه چیزی باعث اینجور اشک ریختن میشه؟؟ درکی از این موضوع نداشتم ... تا اینکه فیلمی از اغتشاشات سال گذشته، مربوط به کرج رو در یکی از کانال های خبری دیدم؛ فیلم مربوط به نحوه شهادت سید روح الله عجمیان بود، ظاهرا فیلمِ امروز رو می دیدم اما در واقع کربلایِ دیروز بود که جلو چشمانم نمایش داده میشد؛ تصویر در تصویر، زنده ی زنده ... چیزی به تمام وجودم چنگ زد؛ علت اشک های جاری روضه ها رو دیدم، دیدم که غربت و تنهایی در شهر و دیار خودت یعنی چی! دیدم که چطور همدین و همکیشت، میشه گرگ درنده و خونخوار! گودی قتلگاه رو در سطح سخت خیابون دیدم، کشیدن پیکر بی جان رو از بین ماشینها روی آسفالت دیدم، بدن عریان و پیراهن به یغما رفته رو دیدم. دیدم که مسلمان نامهای کفتار صفت و مسخ شده، چطور با هر وسیله ای لطمه و آسیبی به بدن بی جان شهید وارد می کردن؛ سنگ،چاقو، قمه ... ادامه در پست بعدی👇👇👇