علت العلل وقایع، آشوبها و جنگ داخلی در سوریه، عراق، لبنان و ایران در سال‌های اخیر سلبریتی ها نبودند. سلبریتی بنزین روی آتش است. مُحرک است. همین مدل رفتارهای سال گذشته در ایران در چند کشور دیگر عینا و پیش تر از ما رخ داده بود. فوتبالیست تیم ملی سوریه و عراق، فلان خواننده و بازیگر مشهور... پس نقش سلبریتی در آشوب‌های شهری معاصر در یک دهه اخیر چه بوده است؟ سیاستمداران نامحبوب رسانه های وابسته و منفور گروهک های تروریستی سخن‌شان را از زبان "سلبریتی های محبوب" به گوش مردم می رسانند. بسیاری از این سلبریتی ها اساسا فهم سیاسی اجتماعی ندارند. تعدادی حتی نمی دانند در کدام پازل بازی می کنند. فضایی ایجاد میشود که بنا بر آن موج آنان نیز مجبور به عکس العمل می‌شوند. مثلا سال گذشته از کیم کارداشیان تا بوفون را به حرف آوردند. سلبریتی ایرانی تحت فشار افکار عمومی باید پاسخ می‌داد که وقتی کارداشیان و بوفون برای ایران "استوری" می‌گذارند چرا شما سکوت اختیارکرده اید!؟ پس از آن بصورت خودکار و خود به خود طیف وسیعی از سلبریتی ها به حرف آمدند که دیگر از قافله عقب نمانند. سخن مهم این بود: سلبریتی مغز متفکر نیست سلبریتی رهبر جنبش نیست سلبریتی مبارز نیست سلبریتی فقط "زبان" است. زبانی که از خود موضع و اختیار ندارد. محبوبیت سلبریتی باعث انتقال پیام میشود. . نقش آفرینی سلبریتی ها در سیاست از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ اوج گرفت. سال ۹۶ توهم در آنها تثبیت شد که ما رئیس جمهور ساختیم! آن توهم باقی ماند و سیاستمداران از آن بهره بردند. پشت سلبریتی ها مخفی شدند. #علیرضا_زادبر