انسان از ماده‌ی «اُنس» و اسم جنس است. یعنی وجه نام گذارى انسان به خاطر زيادى اُنس او، و به جهت آن است كه آفرينش او به گونه‌اى است كه قوام زندگى او به اُنس با انسان‌هاى ديگر است؛ از اين رو انسان مدنى بالطبع و به ذات اجتماعی مى‌باشد. [راغب اصفهانى، حسين بن محمد، المفردات في غريب القرآن، ص۹۴، دارالعلم الدارالشامية، دمشق.] لذا دین، آئین و روشی نیز در زندگی انسان‌ها می‌تواند باعث سعادت و تکامل بشری شود که در قوام روابط انسانی و نحوه‌ی اداره‌ی اجتماعات بشری، حرف برتر داشته باشد.