امام حسین علیه ‏السلام رو به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نمود و فرمود: «ای جد بزرگوار! رسم این است که هر طفلی که اول دفعه، روزه می‏گیرد، پدر و مادر و دوستان به آن طفل هدیه می‏دهند. امروز روز اولی است که من روزه گرفته‏ ام. شما چه چیز به من انعام می‏ دهید؟» حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: «ای فرزند! خداوند متعال مرا شفیع گناهکاران قرار داده و «شفیع مشفع» نام نهاده است. من در روز قیامت دامن شفاعت به کمر می‏زنم و تمامی دوستان تو را شفاعت می‏کنم و از پل صراط به سوی بهشت می‏ گذرانم.» امام حسین علیه ‏السلام رو به جانب پدر نمود و فرمود: «پدر جان! شما چه چیز مرحمت می‏نمایید؟» امیرمؤمنان علیه ‏السلام فرمود: «خداوند سبحان مرا ساقی کوثر قرار داده است. من در روز قیامت گریه‏ کنندگان تو را از آب کوثر سیراب می‏کنم.» امام علیه ‏السلام رو به جانب حضرت فاطمه‏ی زهرا علیهاالسلام نموده و فرمود: «ای مادر گرامی! شما از همه بیشتر به من محبت دارید. شما چه خواهید داد؟» حضرت زهرا علیهاالسلام فرمود: «ای نور دیدگانم! من در روز قیامت به محل سنجش اعمال بندگانم می‏ آیم و: هر کس را که بر غریبی و مظلومی تو گریسته باشد؛ و هر کسی را که به زیارت تو آمده باشد؛ و هر کسی که اقامه‏ ی عزادای تو کرده باشد؛ و هر کسی که به زوار تو اعانت و یاری رسانده باشد، همه و همه را شفاعت می‏ کنم.» جبرئیل عرض کرد: «من خادم حسین می‏ باشم و گهواره‏ ی او را جنبانده‏ ام. ستاره‏ای است در آسمان که هر 30 هزار سال یک مرتبه طلوع می‏کند و من 30 هزار مرتبه آن را دیده‏ ام. من هر چه که در این مدت عبادت کرده‏ ام به دوستان و عزاداران حسین می‏ بخشم.» ناگاه فرشته‏ ای آمد و گفت خداوند بزرگ می‏فرماید: «بنده خاص من حسین جهت خشنودی و محض رضایت من روزه گرفته است و شما همگی به او انعام کردید. ولی لطف و کرم شما از من بیشتر نیست. چرا که روزه برای خاطر من است و من خود پاداش روزه‏ دار را می‏دهم. من در روز قیامت اختیار بهشت را به حسین وا می‏ گذارم. هر کس به قدر پر پشه‏ ای در عزای او را می‏ آمرزم و بهشت را بر او واجب می‏کنم. من بهشت را با تمام حوریان و غلامان و درختان و پرندگان و قصرها به حسین می‏ بخشم