ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📙 نام کتاب: نورالدین پسر ایران 📖 شماره صفحه: 499 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ اینجا با اروند و والفجر 8 فرق داشت. در اروند یک طرف ساحل دست خودمان بود و یک طرف دست عراق. ولی اینجا باید بیش از شش کیلومتر در آبی که دو طرفش دست عراقیها بود، غواصی میکردیم. در همان روزهای آخر با دوستم «مهدیقلی رضایی» که از بچه های اطلاعات بود، صحبت میکردم. از حرفهایش حدس زدم عملیات لو رفته است. او میگفت عراق در حال بستن تنگه است و دارد با میله هایی آن تنگه را میبندد. با حرفهای او و تحلیل شرایط منطقه فکر میکردم این عملیات انجام نخواهد شد اما به کسی چیزی نمیگفتم. البته او هم ناامیدمان نکرده بود و میگفت پنجاه درصد امکان عملیات هست. در جلسات توجیهی بعدی در مورد نحوه حرکت و درگیری سؤالات بیشتری میکردم. هر مسئولی که شب عملیات عهده دار هدایت نیروها بود کاملاً به جزئیات واقف میشد. قضیه درگیری در حین حرکت چند بار مطرح شد. آقا سیدفاطمی قبول نمیکرد در صورت درگیری، بچه ها را به ساحل بکشیم، اما در آخرین جلسه به من گفت: «هرجا درگیر شدید بکشید بالا. اگر به پتروشیمی نرسیدید عیبی نداره ولی به ساحل برین و از اونجا پیشرَوی به طرف پتروشیمی را ادامه بدید.» آخرین روزهای آموزش داشت سپری میشد. حالا دیگر بیشتر بچه ها در غواصی ورزیده و ماهر شده بودند. مطابق معمول وقتی دسته به ستون یک به سمت آب میرفت سعید پیمانفر هم سرود مورد علاقۀ ما را میخواند: بار دگر شور دگر عشق و صفا را بر همه فرزند علی کرب و بلا را نالۀ مردان خدا تا حرم کبریا گشته به شمشیر جفا، از تن او سر جدا شور حسینی تا به سر ما راه خمینی همسفر ما ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📙 نام کتاب: نورالدین پسر ایران 📖 شماره صفحه: 500 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شنیدن این سرود مخصوصاً با صدای سعید که از بچه های بامعرفت جبهه بود حال و هوای خاصی به آدم میداد. روحیه بچه ها در این فضا بهتر میشد. روزهای قبل از عملیات ظاهراً از طرف قرارگاه لشکر گروهی برای فیلمبرداری به منطقه آمده بود. آنجا یکی دو نفر از بچه ها صحبت کرده و بعد مرا هم لو داده بودند! خبرنگار آمد سراغم. فیلمبردار هی میچرخید تا از چهرۀ درب و داغون من فیلم بگیرد، من هم نمی گذاشتم. کار خودمان شده بود فیلم! کار به جایی رسید که از دستشان فرار کردم. من میدویدم و آنها هم دنبال من، بالاخره از خیر من گذشتند! آخرین مرحله آموزش این بود که نیروها یاد بگیرند چطور خودشان را به ساحل بکشانند. بچه ها را به قسمتی از ساحل که آنجا از آب خارج میشدیم، میبردیم و میگفتیم باید اسلحه ها را بالا بگیرند طوری که گل و لای ساحل به اسلحه ها نخورد و سینه خیز با حرکت پاهاشان، خود را به ساحل بکشانند. روی نقشه هم به ما گفته شده بود در ساحل عراق قسمتهایی هست که باید از آنجا سینه خیز بیرون بیایید تا به سده برسید و بالا بکشید. اگر سینه خیز نباشید حتماً شما را میزنند. کار سختی بود. وقتی بچه ها به ساحل میرسیدند منظره عجیبی دیده میشد؛ همه از سر تا پا گلی شده بودند و قیافه ها خنده دار، خودشان هم شوخی میکردند. اگر در صورت یکی از آنها خبری از گل و لای نبود، بچه ها حمله میکردند و حتماً سر و روی او را هم گل مالی میکردند. شرایط آموزش فرق کرده و شوخی ها بیشتر شده بود. غواصها وقتی به سختی از آب بیرون می آمدند و می خواستند برای کندن لباس و شستن خودشان بروند هر کس زودتر می رسید به پشت سریها گل پرت میکرد. این کار آنقدر ادامه می یافت که همه از تک و تا می افتادند و رضایت میدادند. 👇👇👇 ✅ @telaavat