﷽🎇 🤎 زهد و بی رغبتی به دنیا و لذت‌های آن (۳): 🤎 زهد کلید درب جهان آخرت: ● حضرت امام صادق (ع) فرمود: زهد كليد درب جهان آخرت و كليد خلاص شدن از آتش است. زهد آنست كه هر آن چيزى را كه تو را مشغول كند از ياد پروردگار متعال ترك كنى، و براى اين ترك كردن تأسف و دريغ نخورى، و در اين عمل عجب و خود بينى پيدا نشود، و به خاطر گشايش كار و رونق بازار و جلب اعتبار نباشد، و به منظور ستايش و تعريف و ثناگويى مردم نشود، و غرضهاى ديگر و مقاصدى در دل خود منظور نكنى، بلكه ترك دنيا را وسيله آسايش و خوشى خود ديده و از زندگى و لذائذ دنيوى كه موجب گرفتارى است بگريزى. آرى حقيقت زهد وقتى پيدا مى‏شود كه، زندگى روحانى را توأم با راحتى و خوشى ديده، و از زندگى دنيوى و شهوات نفسانى منزجر باشى. پس زاهد آن كسى است كه زندگى معنوى را بر عيش دنيوى مقدم بدارد، و بى‏اسمى و كم عنوانى را بر مقام و عزت ظاهرى ترجيح بدهد، و مجاهده و كوشش و مخالفت نفس را به راحتى و عيش اختيار كند، و از حالت گرسنگى بهتر راضى باشد تا حال پر خورى و سيرى، و عافيت و خوشى آينده را مقدم بشمارد بر نعمت‏هاى دنيوى كه وسيله امتحان است، و هميشه متذكر شده و از غفلت بيرون آيد، و ظاهرا اشتغال به امور دنيوى داشته باشد ولى دلش با خدا بوده و متوجه به آخرت باشد. ● شرح: ‏ برخى از مردم دنيا پرست از عنوان اين كلمه استفاده كرده، و با تظاهر به زهد و ترك دنيا، تحصيل عنوان و مقام كرده و تأمين زندگى مى‏كنند. و بايد متوجه شد كه حقيقت زهد وقتى محقق مى‏شود كه دل انسان زاهد باشد، يعنى دل در اثر توجه به خدا و علاقه به زندگى معنوى و روحانى؛ ترك دنيا و عيش دنيوى و اعراض از اسم و رسم و عناوين ظاهرى كند. و اگر زهد حقيقى نباشد، گذشته از آنكه اين آدم غرق در دنيا است، از مردم دنيا پرست و مادى هم به مراتب بدتر و محجوبتر است، زيرا او مى‏خواهد با هزاران تزوير و فريب و حيله‏گرى و شرك و ريا كارى مقاصد دنيوى خود را تأمين كند. ■ (مصباح الشريعة، ترجمه و شرح مصطفوى، ص 134). .......................................... 💥 ﷽《وَ يَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَذْهَبْتُمْ طَيِّبَاتِكُمْ فِي حَيَاتِكُمُ الدُّنْيَا وَ اسْتَمْتَعْتُم بِهَا فَالْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذَابَ الْهُونِ بِمَا كُنتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ بِمَا كُنتُمْ تَفْسُقُونَ》. (احقاف، ۲۰) ● ترجمه: "ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﻋﺮﺿﻪ ﻛﻨﻨﺪ [ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻮﻳﻨﺪ:] ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻛﻴﺰﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ [ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﺁﺧﺮﺗﺘﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ] ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﻧﻴﺎﻳﺘﺎﻥ ﻣﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ [ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ] ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺷﺪﻳﺪ; ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻜﺒّﺮ ﻣﻰ ﻭﺭﺯﻳﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺑﺎ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﻔّﺖ ﺑﺎﺭ ﻛﻴﻔﺮ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﻴﺪ.(٢٠)