هرچقدر که بگرییم، بر وضع خودمان،باز هم این بغض نمی ترکد. زندگیمان مانند راهی بی پایان است که هر چه می دویم به انتهایش نمی رسیم. یا امام حسین، چطور به شهادت رسیدی آیا زندگی ات نقطه پایانی داشت؟ چطور توانستی پایانی زیبا برایش در نظر بگیری؟ چطور بعد از این که پایان یافت، افراد دیگری راهت را شروع کردند؟ پس چطور راه زندگی ما مانند مسیری با چاله هایی از غم و اندوه و خطا پر شده، هر قدم که برمی داریم در چاله ای می افتیم و دوباره برمی خیزیم تا ادامه دهیم اما نمی دانیم که جلویمان چاله ای عمیق تر هست،چاله هایی که همه با طمع دنیا دوستی ساخته شدند. تو که راهت را شناختی، تو که مسیرت را دانستی، تو که برای زندگی ات پایانی زیبا داشتی،تو که خیلی ها را راهنما شدی امثال حاج قاسم ها .... به ما هم بگو چگونه بر این مسیر بی پایان، پایان دهیم؟ چگونه خود را از این چاله های پر ز آلودگی ها خارج سازیم تا به خدا برسیم؟ با ما در طلوع همراه باشید https://eitaa.com/tofirmo 🌻🌻🌻طلوع🌻🌻🌻