قسمت سوم بنده‌ای که «ترین» بودن خالقش را چشیده و می‌داند که او مهر‌بان‌ترین و بخشنده‌ترین و کریم‌ترین است، با افتخار سر بلند می‌کند و غیر «بهترین»ها از او چیزی نمی‌خواهد؛ حتی اگر به حساب دودوتا چهارتای خودش نشدنی باشد. وقتی می‌گوید: «روزگارم را در آنچه مرا برایش آفریده‌ای مصروف بدار»؛ یعنی حتی اگر شغل آب و نان داری، معامله پرسودی یا موقعیت خاصی، فقط یک بار در عمر پیش رویش گشوده شود ولی رنگ خدایی در آن نباشد، بی‌نیازی را طلب می‌کند و دست رد به آنچه جز خداست می‌زند؛ ولی نه زانوی غم بغل می‌گیرد و نه سرنوشت تاریک خود را، بی هیچ نور امیدی، به تقدیر الهی گره می‌زند. خداییِ خدا باز هم جلوه می‌کند و از او چنین می‌خواهد: «بی‌نیازم گردان و روزی‌ام را فراوان ساز». سقف بلند دعا و امید به اجابتش را جز امام معصوم(ع) چه کسی می‌توانست به ما نشان بدهد و پُرخواهی را بر سر زبانمان بیندازد؟ . منبع: صفحه "الیک" در اینستاگرام @tollabolkarimeh