✍️ رقیه حبیبی(مروارید ماد) دلم تنگ و زمین تنگ آسمان تنگ غم دوریت به جانم می زند چنگ جای خالی تو تمام آسمان و زمین را پرکرده است. همیشه یک صندلی خاکی خالی در ایوان بشریت در انتظار «تتمه ی دور زمان» است ؛ تا او بیاید و بنشیند و آدمی را سر جای خودش بنشاند. کسی که کمال را به اوج کمال رسانیده است. حرفهایی بزند از جنس نور ، برای بشری که در اضطراب و همهمه تاریک تاریخ ،خود را گم کرده است. صندلی در ایوان دلتنگ اویی ست که دلتنگ و دلسوز بشر است . دل سبز چوبینم در نبودت مانند ستون حنانه می گرید. کاش بیاید و آدمیان رنجور و گمگشته را به خود بیاورد. با آمدنش خداوند بر جان مرده انسان، حیات و زندگی بخشد. @Hadi116 👇به کانال [تولید محتوا] وارد شوید👇 @toolid_mohtava