✅چرا ایران حضور خود در سوریه را تکذیب می‌کرد؟ 🔹 در ابتدای بحران، بارها و بارها این موضع از سوی کشورهای غربی و عربی تکرار شد که "ایران نظامیانش را در سوریه به خط کرده و مانع از سقوط اسد شده است." این حرف البته هم درست بود و هم غلط. درست از این جهت که ما حضور خود را ابتدا به صورت سیاسی(در بالا اشاره شد) و بعد مستشاری افزایش دادیم. البته موضع ثابت اعلامی ما تکذیب بود. 🔹در مورد مظلومیت شهدای مدافع حرم ابتدای جنگ هم بسیار می‌توان نوشت. از تلاش برای اعزام صرف نیروهایی که عربی قوی بلد هستند تا عدم درج و اعلام محل شهادت برخی شهدا. 🔹برای تبیین این موضع ابتدا باید دانست که دوره‌های حضور ایران در سوریه به چند مقطع تقسیم می‌شود: 1⃣ دوره ابتدای بحران تا 1394: در این دوره ما ابتدا حمایت و مشورت سیاسی داشتیم سپس سطح این همکاری به مستشاری نظامی و اطلاعاتی افزایش یافت. سطح همکاری سیاسی هم محدود به دیپلماسی و رایزنی با مخالفین نبود و در حوزه‌های تدوین قانون اساسی و ... حضوری فعال داشتیم. کمک‌های بشردوستانه و فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی هم انجام شد. 2⃣ از سال 1394 با پیشروی شدید داعش در عراق و سوریه و سقوط استان ادلب به دست تکفیری‌ها که باعث شده بود شیرازه ارتش سوری عملا از هم بپاشد ما مجبور شدیم تا رزمندگان خود را همراه با نیروهای عراقی، لبنانی، افغانستانی و پاکستانی اعزام کنیم تا با آزادسازی حلب و دیرالزور هم ورق برگردد و هم در این مدت کار آموزش، تجهیز و بازیابی ارتش سوریه انجام شود. این مقطع تا سال 1396 طول کشید و البته بعد از آزادسازی نبل و الزهرا موج بازگشت نیروهای ایرانی به کشور آغاز شد. 3⃣ از سال 1396 و با اعلام نابودی حاکمیت داعش در البوکمال، جهت گیری ما بالکل تغییر کرده و از تمرکز در حلب و دیرالزور و حماه و درعا و ریف دمشق به تل‌آویو و جولان تغییر کرد. 🔹اما سوال این است که چرا در ابتدای بحران ما حضور نظامی خود را همواره تکذیب می‌کردیم. این تکذیب بسیار شباهت دارد به تکذیب کنونی مقامات پیرامون ارسال پهپاد به روسیه. 1⃣ جلوگیری از انزوای بین‌المللی: در آن سال‌ها ما زیر سنگین ترین تحریم‌های نقطه زن واشینگتن بودیم و از سویی ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد و قطعنامه 1929 که عملا اقتصاد ما را می‌زد نیز بودیم. در این خصوص ما در آن مقطع شاهد حمایت بیش از 80 کشور از تروریست‌ها بر علیه دولت سوریه بودیم و حتی حمایت مسکو از اسد هم به تار مویی بند بود که فقط با جهاد دیپلماتیک کشورمان در سطوح مختلف متصل مانده بود! اعلام رسمی حضور ایران در سوریه آن هم به شکل نظامی کار را برای کشور بسیار سخت می‌کرد. 2⃣ عدم کسب مشروعیت برای حمله رسمی نظامی به سوریه: در آن سال‌ها کشورهای عربی جدای از اعزام تروریست به دنبال این بودند که خودشان هم نیروهایشان را در خاک سوریه پیاده کنند. پذیرش حضور نظامی ایران در سوریه مسیر را برای دشمن هموارتر می‌ساخت. 3⃣ ساخت دوگانه تقابلی ایران - سوریه: در آن دوره کلان روایت حریف این بود که مسلحین، مردم سوریه هستند و اثبات حضور تروریست‌های چند ملیتی هم بسیار سخت بود. پذیرش حضور نظامی ایران در سوریه باعث می شد تا دشمن بر این مساله تاکید کند که "ایران با مردم سوریه می‌جنگد." 🔹 اما از سال ۱۳۹۴ به بعد با توافق برجام که حداقل یک فضای مثبت و سفیدسازی جهانی را به وجود آورد (این به معنای خوبی برجام و ... نیست.) پیشروی شدید تروریست‌ها و روشن شدن چند ملیتی بودن آنان، حمایت علنی و سنگین قطر، عربستان، ترکیه، رژیم و آمریکا از تروریست‌ها، افزایش حضور نیروهای ایرانی، ظهور داعش و علنی شدن تهدید امنیت ملی ایران، ورود روسیه و خنثی‌ یا مثبت شدن نظر بسیاری از کشورها به دولت سوریه باعث شد تا ما حضورمان را علنی‌تر کرده البته بر وجه درخواست و مجوز از دولت سوریه تاکید کنیم. #اخبار #تحلیل ---------------- 🔰 طلبه تراز | بصیرت @TT_basirat 🔰 طلبه تراز | کانال جامع @TalabeTaraaz