🟣 مَنَم بَنْدۀ أَهلِ بيْتِ نَبى (بُرِشی از شاهنامه) تُرا دانِش و دين رَهانَد دُرُسْت دَرِ رَسْتْگارى ببايَدْتْ جُسْت دِلَت گر نَخواهى كه باشَد نژَند نَخواهى كه دایِم بُوىٖ مُسْتْمَند، چو خواهى كه يابى زِ هَر بَد رَها سَر اندَر نَيارى به دامِ بَلا، بُوی دَر دو گیتی زِ بَد رَستْگار نِکوکار گَردی بَرِ کِردگار، به گُفتارِ پَيْغَمبَرَت راهْ جوى دِل از تيرگی‌ها بدين آب شوى چه گفت آن خُداوَندِ تَنْزيل و وَحْى خُداوَندِ أَمْر و خُداوَندِ نَهْى؛ كه مَن شَهْرِ عِلْمَم، عَليَّم دَرَست دُرُست اين سَخُن، قولِ پَيْغَمبَرَست گُواهى دِهَم كاين سَخُن رازِ اوست تو گویى دو گوشَم بَر آوازِ اوست حَكيم اين جهان را چو دَريا نِهاد بَرانگيخته موج ازو تُنْدباد چو هَفْتاد كَشتى بَرو ساخته هَمه بادْبان‌ها بَرافراخته يكى پَهنْ كَشتى به‌سانِ عَروس بياراسته هَمچو چَشْمِ خُروس مُحَمَّد بدو اَندَرون با عَلى هَمان اَهلِ بَيْتِ نَبىّ و وَصی خِرَدمَند كَز دور دريا بديد، كَرانه نَه پيدا و بُن ناپَديد، بدانِست كو موج خواهَد زَدَن كَس از غَرْق بيرون نَخواهَد شُدَن به دِل گُفت: اگر با نَبىّ و وَصى شَوَم غَرقه، دارم دو يارِ وَفی هَمانا كه باشَد مَرا دَستْگير خُداوَندِ تاج و لِوا و سَرير خُداوَندِ جوىِ مَى و اَنْگَبين هَمان چشمۀ شير و ماءِ مَعين اَگَر چَشم دارى به ديگَر سَراى، به نَزد نَبىّ و وَصی گير جاى گَرَت زين بَد آيَد، گُناه مَنَست! چُنينَست و اين دين و راهِ مَنَست بَرين زادَم و هَم بَرين بُگْذَرَم چُنان دان كه خاكِ پَىِ حَيْدَرَم مَنَم بَنْدۀ أَهلِ بيْتِ نَبى سِتايَندۀ خاكِ پاىِ وَصى #فردوسی #شاهنامه‌ ( شاهنامۀ فردوسی، تَصْحیحِ: مُصطَفیٰ جیْحونی، چ: 2، 1380 هـ.ش.، 1 / 5 و 6، ب 89 ـ 109). #سور_سخن @talar_ayne