هر روز با نهج البلاغه حکمت ۲ نکوهش برخی صفات ناپسند وقال ازری بنفسه من استشعرالطمع، ورضی بالذل من کشف ضره، وهانت علیه نفسه من امرعلیهالسانه. ترجمه : کوچک گردانید خودرو کسی که طمع و آز راه روش خویش قرار داد و به ذلت و خواری تن داد کسی که گرفتاری و پریشانی خود را آشکار نمود، و نزد خویش خوار است کسی که زبانش را حکمران خود گرداند. چکیده مفاهیم: امام در این حکمت نورانی پیامدها و آثار سوء ۳ رذیله اخلاقی را بیان کردند نخست اینکه هر کسی طمع ورزی را روش خود قرار دهد خود را تحقیر کرده است همانگونه که هرکس قناعت پیشه کند عزیز خواهد بود همچنین کسی که سفره دل خویش را نزد هر کسی باز کند رضایت به ذلت خود داده است و آن کسی که زبانش را بر خود امیر سازد یعنی بدون فکر و تعقل هرچه بر زبانش جاری شد بگویند شخصیت خود را تحقیر کرده است و پس طمع ورزی آشکار نمودن اسرار زندگی و امیر کردن زبان سه عمل ناپسند است که مایه ذلت و خواری آدمی می شود. نکته ها : ۱- طمع کار هم در نظر دیگران و هم نزد خود حقیر است زیرا کسی که به داشته‌های خود قناعت نمی ورزد احساس نیازش بیشترمی شود از این رو به آنچه در دست دیگران است طمع ورزد و ناچار می شود تادربرابر مردم کرنش وابراز نیازکند در نتیجه از کرامت نفس و عزت اوکاسته شده و درانظار مردم و نیز وجدان خویش خوار وبی مقدار می گردد. ۲- انسان به گرفتاری وپریشانی خود واقف است اما اگر با زبان یا رفتار از گرفتاری خود پرده بردارد به ذلت و خواری خود کمک کرده است چرا که با اظهار گرفتاری ضمن تحقیر کردن خود نشان می دهد که در میدان زندگی شکست خورده است. مطالب بیشتر: رجوع به کتاب گزیده راه روشن