🔸 #یادداشت | روش تربیتی تغافل در اسلام و جایگاه آن از دیدگاه روانشناسان رفتارگرا 🔹خواجه نصیرالدین طوسی درباره تنبیه بدنی بر این باور است که: «به هر خُلقی نیک که از کودک صادر شود، او را مدح باید کرد و بر خلاف آن در توبیخ اول عمل قبح او را تغافل منسوب کنند تا بر انجامش اقدام ننماید و اگر برخود پوشیده دارد. 🔹اگر معاودت کند در سر او را توبیخ کنند و چون معلم در اثنای تأدیب ضربی به تقدیم رساند از فریاد و شفاعت خواستن حذر فرمایند، چه آن فعل ممالیک و ضعفا بود و ضرب اول که باید اندک بود و نیک مولم، تا از آن اعتبار گیرد و بر معاودت دلیری نکند». 🔹گاهی کودک برای اولین بار مرتکب خلافی می‌شود که اولیا و مربیانش از آن آگاه می‌گرددند، اما مصلحت تربیت اقتضا می‌کند که تغافل نماید، خود را به بی‌خبری بزند و آن رفتار ناپسند را به رو نیاورند، تا شخصیت کودک را در هم نشکنند و او احساس بی‌آبرویی نکند و در عمل ناروای خود جری و جسور نگردد. 🔹تغافل والدین و مربیان اگر به‌جا و در مورد صحیح باشد، نتیجه مثبت می‌دهد و در تربیت فرزندان، حسن اثر می‌گذارد؛ و اگر نابجا و در غیر مورد واقع شود نه تنها اثر مفید ندارد؛ بلکه در بعضی از مواقع مضر و زیانبخش خواهد بود. 🔹تشخیص موارد صحیح و ناصحیح تغافل فرع بر شناخت اوضاع و احوال کودک است. باید محیط خانواده و مدرسه، طرز تربیت، و شرایط زندگی آنها را در نظر گرفت و انگیزه‌ای که آنها را به کار خلاف واداشته بررسی کرد و از مجموع آنها موارد تغافل به‌جا و بی‌جا را تمیز داد. 🌐 vasael.ir/0003Vm 🆔 @vasael_ir