استاد جایی گفته اند بچه شیعه های فراری نباشیم.اما جای سوال دارد، بچه شیعه های فراری؟ چه معنی دارد؟ چه کسی فراریست؟ سق سخت نمی‌زنم و خودمانی دوکلمه‌ای می‌گویم با خودمان دوتا چهارتا کنیم، آیا اگر جایی مشکل باشد با جان کمک می‌کنیم؟ یا با جمله‌ی - چی به من میرسه؟ - راه‌کج می‌کنیم؟ آیا دغدغه های دینی‌مان فقط برای چشم پُر کردن است یادِلیست؟ آیاسجده های طولانی نمازمان برای به به و چه چه دیگران است؟ آیا . . شرمنده خودمان نباشیم، شرمنده‌ی زحمات مادرانمان نباشیم، شرمنده‌ی خستگی های پدرمان نشویم و مهم تر از همه، شرمنده‌ی خدا و امامش نشویم.