🌷 #قسمت_چهارم (٤ / ٤) #از_عشق_تا_نفرت_به....! 🌷....گفتم: باشد. پس بیا تا صبح همین جا بمانیم، اذان صبح بر می‌گردیم عقب. گفت: نمی‌شود. قرار است بچه های گردان دو ساعت دیگر برسند عقب. باید سریع بیاورمشان و خط را تحویل بگیریم. دیگر کم آوردم. وقتی قرار باشد دری باز نشود، خُب بسته می‌ماند و باز نمی‌شود! 🌷با هزار بدبختی و مصیبت سوار موتور شدم. ابوذر هم پشت سرم نشست. گاز موتور را گرفتم. چشمانم را به زور باز نگه داشته بودم. چند بار پلک‌هایم بسته شد و قبل از اینکه از جاده منحرف یا موتور را چپه کنم، با جیغ و فریاد ابوذر به خود آمدم. دیگر هوش و حواس درست و حسابی برایم نمانده بود. از بس خمیازه کشیده بودم، فکم درد می‌کرد. ابوذر هم فهمیده بود چه خبر است و چهار چشمى مرا می‌پایید که یک وقت خوابم نبرد و کار دست هر دو ندهم. 🌷دیگر از هر چه موتور بود، نفرت داشتم. بر مخترع موتور لعنت فرستادم و تصمیم گرفتم دیگر قید موتور سوارى را برای همیشه بزنم. سرانجام با هر مکافاتی که بود، به مقر رسیدیم. رسیده و نرسیده از هوش رفتم. بعداً فهمیدم که ابوذر به کمک آقا رسول مرا لای پتو پیچیده و آورده اند توی سنگر. دو روز تمام خوابیدم. چه خوابی؛ جایتان خالی. وقتی بعد از دو روز بیدار شدم، انگار جان دوباره ای گرفته بودم. بیشتر بچه ها از ماجرا با خبر شده و برایم دست گرفته بودند و به ریشم می‌خندیدند. من هم چیزی نمی‌گفتم تا گذشت زمان باعث شود که فراموش کنند. 🌷آقا رسول گفت: خبر خوشی برایت دارم. با خوشحالی پرسیدم: چه خبری؟ گفت: قرار شده پیک مخصوص فرمانده لشکر شوی. فرمانده فهمیده آن روز چه‌ قدر سختی کشیدی و با چه مهارتی آن چند نفر را به خط مقدم برده و برگرداندی. دنبال یک پیک قابل و مطمئن می‌گشت. من هم تو را معرفی کردم. یک موتور بهت بدهند و.... کجا داری می‌روی؟ چرا فرار می‌کنی؟ صبر کن، صبر کن! اما من جانم را برداشتم و الفرار! دیگر از هر چه موتور و موتور سوارى بود، حالم به هم می‌خورد.... #پايان #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات