💠 مراتب استعاذه 🔻 استعاذه دارای دو‌ مرتبه است: 1️⃣ استعاذه زبانی 👈 اولین مرتبه استعاذه، گفتن الفاظی خاص با زبان است. 🔸 قرآن برای استعاذه عبارتهایی را از اولیای الهی نقل کرده است. 🌱 از موسی(ع) «اَعوذُ بِاللّهِ‌...»[بقره/۶۷]، 🌱از نوح(ع) «رَبِّ اِنّی اَعوذُ بِکَ‌...»[هود/۴۷] 🌱از مریم(س) «اِنِّی اَعوذ بِالرّحمنِ‌...»[مریم/۱۸] 🌱از یوسف(ع) «معاذاللّه».[یوسف/۲۳] 🔹 چنان‌که به رسول اکرم(ص) نیز فرمان داده شده که الفاظی را بر زبان جاری سازد. 🔸 در اینکه با چه‌ عبارتی باید استعاذه کرد میان مفسران اختلاف است؛ آنان عبارتهایی را مانند: «أعوذ باللّه من الشّیطن الرّجیم»، «أستعیذ باللّه‌...»، «معاذ‌اللّه»، «أعوذ باللّه السّمیع العلیم‌...» و «أللّهمّ إنّی أعوذ‌...» ذکر‌ کرده‌اند. 2️⃣ استعاذه قلبی 👈 مرتبه بالای استعاذه، پناه بردن قلبی به خداست و گفتار زبانیِ صرف، بدون معرفت قلبی بی‌فایده است، چنان‌که یاد دارو، شفابخش نیست. 🔸 عبارت «اِنَّهُ هُوَ السَّمیعُ العَلِیم» پس از فرمان استعاذه در آیه ۳۶ سوره فصلت اشاره دارد که استعاذه زبانی وقتی مؤثر است که حقیقت آن در قلب جای گیرد؛ گویا خداوند فرموده است: با زبان استعاذه را بگو، من شنوا هستم و در قلب و اندیشه‌ات متوجه آن باش، من از نهانت خبر دارم. 🔹 برخی گفته‌اند: تمامیت استعاذه به این است که بنده بداند از جلب منفعت و دفع ضرر عاجز است و خداوند بر آن قدرت دارد و در قلب بخواهد که خداوند او را پناه دهد و با زبان آن را بطلبد. 🔸 عده‌ای نیز حقیقت استعاذه را مرتبه قلبی آن دانسته و گفته‌اند: استعاذه کیفیتی نفسانی است که از علم کامل برهانی و ایمان به مقام توحید فعلی حق حاصل می‌شود. 🔹 استعاذه یادآوری نعمتهای بزرگ خدا و ذکر شدّت کیفر اوست و این دو، بنده را به دوری از هوای نفس و رویکرد به شریعت فرا می‌خوانند. 🔸 بر اساس این نظر، گفتار زبانی، فقط بیانگر حقیقت استعاذه محسوب شده و اشاره به حالتی است که انسان در مواجهه با شرور می‌یابد و در گفتار و عقیده و عمل از آنها می‌گریزد. جهت مطالعه‌ی بیشتر👇👇👇 📲 wikifeqh.ir/استعاذه 🆔 @wikifeqh