#هنر #حلیه_نویسی حِلیه‌نویسی، نوعی قطعه ‌نویسی مذهّب عمدتاً مشتمل بر وصف شمایل پیامبر و گاه امامان می‌باشد. حلیه‌نویسی در بین عثمانیان رواج داشته است. هنرمندان ایرانی چندان تحت ‌تأثیر این سنّت در فرهنگ عثمانی نبودند و نمونه‌های اندکی از حلیه پدید آورده‌اند. در حلیه‌نویسی خطاطان عثمانی محبت خود را به پیامبر اسلام ابراز می‌کردند آنان براساس حدیث «استشفوا بالحلیه»، تحریر حلیه شریف پیامبر را مبارک می‌دانستند و نیز اعتقاد داشتند هر جا حلیه پیامبر (یا حلیه شریف، حلیه نبی، حلیه سعادت) باشد، نه فقط آنجا را از گزند آفاتی چون زلزله و آتش‌سوزی و قحطی حفظ می‌کند، بلکه موجب آرامش و رفاه و برکت ساکنان آنجا خواهد شد. حتی بر این باور بوده‌اند که حلیه در روز رستاخیز شفیع افراد خواهد شد. حافظ عثمان را مبدع حلیه نویسی دانسته‌اند. او حلیه‌هایش را در کیفی از گردن می‌آویخت و هنگامی که در اثنای ذکر به حال وجد می‌رسید، نوشته‌ها از گردنش می‌افتاد و علاقه‌مندان آنها را برمی‌داشتند. گفته شده که نوشتن حلیه و طرح آن را پیامبر در عالم معنا به او امر کرده است. حلیه‌نویسی مناسبتی با اجازه‌نامه‌ها (رجوع کنید به اجازه) نیز داشت، چنان‌ که خطاط با نوشتن حلیه از استادش اجازه‌نامه دریافت می‌کرد. [ادامه مطلب] wikifeqh.ir/حلیه_نویسی @WikiFeqh