بعضی‌ها وقتی می‌روند مشهد، تا دست‌شان به ضریح نرسد، خیال‌شان از این‌که زیارت‌شان درست و درمان باشد راحت نمی‌شود. زور می‌زنند، گاهی هل می‌دهند، گاهی خیلی منتظر می‌شوند تا بالاخره گوشه‌ای خلوت بشود و راهی پیدا کنند تا به ضریح برسند. خیلی‌ها اما این‌طور نیستند، تا جایی که بشود جلو می‌روند، بعد عرض ادب می‌کنند، سلام می‌دهند و برمی‌گردند. گاهی می‌شود تا زیر گنبد رفت، گاهی شرایط طوری است که از داخل رواق و روبه‌روی ضریح جلوتر نمی‌شود رفت، گاهی بعضی‌ها مشکلی دارند مثلا کودک گریز‌پایی که نمی‌گذارد اصلا وارد رواق‌ها بشوند، از همان صحن سلام می‌دهند ‌و زیارت‌شان هم قبول است. بعضی‌ها شرایط‌شان اصلا اجازه نمی‌دهد وارد حرم بشوند، شاید باید به کار واجبی برسند، از همان دور، از وسط میدان شهدا یا جلو فلکه برق یک لحظه می‌ایستند، عرض ارادت می‌کنند و می‌روند. همه این‌ها زائر هستند و حتما همه‌شان از لطف امام بهره می‌برند. ماجرای اربعین هم همین است. بعضی‌ها شرایطش را دارند و الان در مسیر پیاده‌روی هستند، بعضی‌ها هم مثل من و شما راه برای‌شان بسته شده و از همین دور دل‌شان را فرستاده‌اند تا سلامی به سیدالشهدا و امیرالمومنین بدهد. همه ما زائر اربعینی هستیم ان‌شاالله، کسی از ما «جامانده» نیست. نه به خودتان برچسب جامانده بزنید، نه دیگران را با این صفت خطاب کنید. جامانده‌های اربعین بد آدم‌هایی هستند. آن‌هایی که این روزها دل‌شان نمی‌خواهد کربلا باشند، آن‌هایی که این شور را به سخره می‌گیرند، آن‌هایی که ارزش زیارت اباعبدالله را نمی‌فهند جامانده‌های اربعین هستند، شان شما و دوستان‌تان بالاتر از این واژه است. زیارت‌تان قبول دوستان، چشم‌تان به جمال مولا روشن، ان‌شاالله. ✍ محمدرضا جوان آراسته #موقوفه_مجازی_زن_خانواده_و_سبک_زندگی .•°°•.🏴.•°°•. 🏴 🏴 https://eitaa.com/joinchat/2018574369C2399355813 °•¸.•°