سخن از یک نامِ غریب است.نامی که در بین اسامیِ دخترانِ ایرانی هر روز کمتر می‌شود؛ نامِ یک مادر؛ مادرِ مهربانِ همه ما. همیشه برایم این«غربت»عجیب بوده!زیرا اسبابِ شهرت و محبوبیت تماماً در او و تاريخ زندگی‌اش جمع است؛اما کوتاهیِ ما و شاید عوامل تاریخی دیگری باعث شده ما او را در حد شأنش تجلیل نکنیم و در بین مسلمین آن طور که شایسته‌ی حقِ اوست تکریم نشود. کسی که نزدِ خدا و پیامبرِ اعظم، از اهمیت و مرتبت خاص و والایی برخوردار بود.خانمِ بزرگواری که رسولِ خدا،برای وفات او،به جای روز عزا،سال حزن و هم اعلام کرد؛عام الحزن! او قبل از ازدواج دوشيزه‌ای ثروتمند، با شکوه و فخامت و جلال بود و بسیار زیبا و گرامی؛او را اهل مکه، ملکه‌ی عرب نامیده بودند و به جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود.او اولین همسر پیامبر خداست؛او اولین زن مسلمان است؛ او اولین نمازگزار به همراه پيامبر خدا و اميرمومنان است؛او در تصدیق و تایید نبوت رسول خدا،در حمایت و فداکاری برای اسلام لحظه‌اس کوتاهی نکرد.او وفادارترین یاور، آرامبخش‌ترین حامی برای رسول خدا بود؛او سخاوتمندترین پشتیبان و عاشق‌ترین معشوق برای همسرش محمد مصطفی(صلی الله علیه) بود. او مادر فرزندان رسول خدا است؛ مادر فاطمه سلام‌الله‌علیها او در ایمانش به خدا و رسول ثابت قدم و پاکباز بود. رسول خدا فقط او و سه زن الهی را در زمره‌ی زنان برگزیده عالمین معرفی کرد و در بین تمام زنان خلقت خدیجه کبری و دخترش فاطمه زهرا و آسیه و مریم را انسانِ کامل نامید.او در تمام مکارم اخلاق بی همتا بود.لذا بارها بعد از وفات خدیجه -حتی به همسران خود- می‌فرمودند: خدیجه و أینَ مثلُ خدیجه؟