*در این لیالی قدر تقبل الله صالح اعمالکم و عظم الله اجورکم🌹* 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 *دقت کنیم! “لیل”، شب است. “لیله” هم شب است. اما در جهانِ سالکان، معنایِ وجودی این دو یکسان نیست. چه “لیل”، مذکر است و “لیله” مؤنث. و تمام داستان از همین جا آغاز می شود. در سوره ی قدر، “لیله” را بکار می بَرَد. مؤنث را. و این شبی است که آبستن حوادث شگرف است. چه تمام اتفاقات در وجود او می افتد. در “لیل”، که مذکر است، داستان، پوشندگی است. به تاریکی رفتن است، “وَ اللَّیلِ اِذا یَغشَی” ( قسم به شب آنگاه که می پوشاند). اما در “لیله”، داستان نزول نور است، حکایت حیات و بالندگی است. در “لیل”، سکون و به خواب رفتن است، در “لیله”، بیداری و احیاء است. و این “لیله” است که از هزار ماه بهتر است، چرا که “قدر”، مضاف الیه او شده است. از این منظر، “لیله” اشاره به نیروی مؤنث کل است. آن نفس پاکِ پذیرا. همانکه قدرت پرورش دهندگی را به وفور در خود دارد. همان وجودی که مهبط ملائکه و روح است. وجودی که “کل امر”، در جهان او به وقوع می پیوندد و انسان های کامل از وجود اوست که به منصه ظهور می رسند. “لیله” اشاره به وجه هستی ساز وجود است، هر شبی نیست. نمی تواند باشد، زیرا یکی است، فرد است. “لیله”، تسلیم محض است. جز این باشد، نزولی در کار نیست. خیر و برکت کجا فرود آیند؟! ای دوست، وجودمان را با تسلیم محض، برای نزول بهترین ها آماده کنیم. در این چند روز باقیمانده، با مراقبه ای جانانه بیدار باشیم. اَحیاء را اِحیاء کنیم. شب زندگان را دریابیم. و بدانیم آنچه در عالَم کبیر اتفاق افتد، در عالَم صغیر نیز که ما باشیم، اتفاق خواهد افتاد. “لیله” خودمان را آماده کنیم و امسال از او خواستش را بخواهیم. دست از خواست خود بر داریم، تا او هر آنچه که خود صلاح می داند بر ما فرود آرد. جز صلاحش چیزی نخواهیم. در دعاهایمون دستور ندهیم، چون گذشته آرزوهایمان را لیست نکنیم. بلکه تمام وجودمان را تسلیم وار در اختیارش بگذاریم. یکبار هم که شده حرف گوش کنیم و در برابرش یک پذیرش تام باشیم. چون “لیله” باشیم، آرام و پذیرا. و نترس، زیرا آن، “سلام” است تا طلوع سپیده دم. و هشیار باشیم وقتی قرآن می فرماید که؛ خداوند بین آدمی و قلبش است، وقتی می فرماید؛ “اِنَّ مَعِیَ رَبّی”، پس دریابیم که این عظمت ها از کجا به کجا نازل می شود و مرکزش کجاست. قدر این لیله خودمان را بدانیم.* *التماس دعا🌹*