تربیت فرزند در اسلام این روزها که غم یک اتفاق ناگوار کامها را تلخ کرده و آرامش را از یادها ربوده، هر کس از سویی به ماجرا می نگرد و بُعدی از آن را مورد توجه قرار می دهد. پنهان بودن زوایای آنچه بر این خانواده رخ داده، راه را بر قضاوت و حکم دادن ما می بندد ولی لاشخورهایی در کمین بوده اند تا این ماجرا را نماد تقابل پدر و خانواده اسلامی و مذهبی با نسل جوان بدانند و گویی برای آنچه ظلم در شریعت اسلام و احکام آن می دانستند، مصداق عینی یافتند و در پوشش سوگواری برای مقتول، بر کوس اسلام هراسی و دین ستیزی کوبیدند. براستی مرام و منش اولیای دین در برخورد با خانواده این چنین است؟ رفتار اشتباه بر پایه تعصب و خشم یک فرد را باید به پای شریعت پیامبر رحمت للعالمین نوشت؟ به اینان باید گفت پرده ها را از چشم ها و گوشهایتان کنار بزنید و این دین را آنگونه که هست، بشناسید. مردی به نام جزء، نزد پیامبر(ص) آمد و گفت: ای رسول خدا! خانواده ام مرا خشمگین می سازند. به چه چیزی آنان را مجازات کنم؟ فرمود: درگذر. سپس بار دیگر گفت، تا این که سه بار تکرار کرد. پیامبر(ص) فرمود: اگر مجازات کردی، به اندازه اشتباه، مجازات کن و از زدن به صورت بپرهیز. (المعجم الکبیر ج۲ ص۲۶۹) و اینکه نقل شده که پیامبر خدا(ص) از ادب کردن به هنگام خشم نهی فرمود.( الکافی ج۷ ص۲۶۰) و مولایمان امام علی(ع) یاور مظلومان و بی پناهان فرمود: با خشم، تربیت ممکن نیست. (غررالحکم ح۱۰۵۲۹) چطور می توان رفتارهای خشن و غیرانسانی را به پای دین نوشت؟ کدام مکتب تربیتی دینی به والدین امر می کند که چنین رفتاری را با فرزند داشته باشند؟ کسی گفته است از فرزندم به امام کاظم(ع) شکایت کردم. ایشان فرمود: او را نزن. با او قهر کن ولی طول نده. (بحارالانوار ج۱۰۴ ص۹۹) این مکتب تعالی بخش به دنبال هدایت و سعادت بشر است نه پاک کردن لکه ننگ. والدین امانتداران وجود فرزند هستند نه جلاد و نگهبان جهنم. آنچه رخ داده مرام و سلوک جاری و ساری در خانواده پر مهر اسلامی نیست و از فضای حاکم بر غالب خانواده های ایرانی به دور است. اگر خبط و خطایی رخ داده، باید با دید کارشناسی به آن پرداخت‌. ریشه ها را شناخت. فرهنگ سازی کرد و متخلفان حقیقی را به مجازات قانونی و شرعی رساند، فرقی نمی کند کجا و در چه منصب و جایگاهی باشند. از این دخترک که گذشت، این بازی کثیف را پایان دهید و حیات و ممات فرزندان این سرزمین را بازیچه دهن کجی خود به دین خدا نکنید. میرزایی