شهادت امام هادی علیه‌السلام: امام هادی علیه السلام، دهمین خورشید آسمان امامت، در سال ۲۲۰ هجری و پس از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد علیه السلام، در حالی که ۶ ساله یا ۸ ساله بود به مقام امامت رسید. فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی امام در راستای تبیین اسلام واقعی و مبارزه با حکومت‌ ستمگر، خلافت عباسی را نسبت به ایشان حساس نمود. بدین جهت امام علیه السلام از اوایل خلافت متوکل - یعنی سال ۲۳۳ هجری - مجبور به ترک مدینه و حضور در شهر سامراء پایتخت عباسیان گردید و تحت کنترل و مراقبت شدید قرار گرفت؛ اما با وجود همه‌ی رنج‌ها و محدودیت‌ها، در مقابل اهداف پلید ستمگران ایستاد و هرگز کمترین سازشی با آنان ننمود. بدیهی است که شخصیت الهی و موقعیت اجتماعی امام و نیز مبارزه منفی و عدم همکاری ایشان با متوکل و خلفای بعدی، برای طاغوت‌های زمان هراس‌آور و غیر قابل تحمل بود. آنان پیوسته از این موضوع رنج می‌بردند و در صدد کمرنگ کردن موقعیت و جایگاه امام و در صورت توانایی، حذف وجود ارزشمند ایشان از جامعه اسلامی بودند و در نهایت نیز تنها راه را خاموش کردن نور الهی و مشعل هدایت جامعه پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدین ترتیب امام هادی نیز مانند دیگر امامان - علیهم السلام- با مرگ طبیعی از دنیا نرفت، بلکه در زمان معتز پسر متوکل (حکومت از ۲۵۲ تا ۲۵۵ هجری) مسموم گردید و در سوم رجب سال ۲۵۴ هجری به شهادت رسید و در سامراء در خانه خویش به خاک سپرده شد. ☑️ لازم به ذکر است که بعضی از منابع شهادت امام هادی علیه السلام را در روز دوشنبه بیست و پنجم یا بیست و ششم جمادی الثانی یاد کرده‌اند. 📙 برای آشنایی بیشتر با زندگی امام هادی علیه السلام نگاه کنید به: سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، انتشارات موسسه امام صادق علیه السلام صفحه ۵۶۷ به بعد، همچنین: حیات فکری - سیاسی امامان شیعه، رسول جعفریان نشر علم صفحه ۶۱۳ به بعد.