در بین فقهاء، معنای غیبت متفاوت است که نظر برخی از مراجع بیان می شود: مقام معظم رهبری: بیان عیب پنهان مسلمان (شیعه یا سُنّی) حرام است. آیات عظام امام، سیستانی، خوئی، وحید، بهجت: آشکار کردن و اظهار نمودن عیب «پنهان و مستور» شخصی که شیعه دوازده امامی (مؤمن) است در غیاب و پشت سر او نزد دیگران را غیبت می نامند. پس به نظر این مراجع ، بیان عیوب پنهان و مخفی ، غیبت است و بیان عیب ظاهر و آشکار غیبت نیست. بله! گاه بیان عیوب آشکار از جهت دیگری مثل عناوین اهانت و توهین و ریختن آبروی مؤمن ، سرزنش و ملامت ، اذیت و آزار مؤمن ، استهزاء و مسخره کردن و... حرام است. آیات عظام صافی، گلپایگانی: غیبت آن است که انسان عیب و نقص کسی را در غیاب و پشت سر او برای مردم بگوید به طوری که اگر صاحب آن نقص بشنود بدش بیاید و ناراحت شود و به آن راضی نباشد و فرق ندارد آن عیب ظاهر و آشکار باشد یا پنهان و مستور. *********** منابع: منهاج الصالحین آیت الله سیستانی ج1 ص17 توضیح المسائل جامع آیت الله سیستانی م2264 منهاج الصالحین آیت الله خوئی ص11 ارشاد السائل آیت الله گلپایگانی سؤال749 معارف دین آیت الله صافی ج1 https://eitaa.com/yamahdiadrekni72