جنایت مشترک وهابیت و رضاخان پهلوی
قرآن کریم ساخت مسجد بر فراز قبور اصحاب کهف توسط یکتاپرستان مسیحی را تأیید کرده است که نشان‌گر مشروع بودن ساخت عبادت‌گاه در کنار مزار اولیای الهی از دیدگاه اسلام و ادیان الهی است.
بقیع آرامستان مشهور شهر مدینه است که در ابتدا باغستانی از درخت‌های گوناگون بوده و لذا «بقیع غرقد» نامیده می‌شده است. پیامبر اعظم (ص) برای برخی از صحابه مانند عثمان بن مظعون (ره) سنگ یادبود نصب نمود و به زیارت قبور بقیع می‌رفت. شخصیت‌هاب بزرگ اسلام چون امام حسن مجتبى، امام زينالعابدين، امام باقر و امام صادق (ع) و صدها نفر از اصحاب پيامبر اكرم (ص) در آن دفن شدهاند.
این اماکن مقدس همواره مورد توجه مسلمانان بوده و هست. به گواه مورخان بزرگی چون مسعودی (346ق) و جهانگردان مسلمانی چون ابن‌جبیر (614ق) و ابن‌بطوطه (779ق) مسلمانان همواره به زیارت بارگاه پیامبر (ص)، قبور بقیع و بزرگان مکه و مدینه می‌رفته‌اند.
در قرن هشتم ابن‌تیمیه حرانی (728ق) سومین نظریه‌پرداز بزرگ سلفی، این سیره پیامبر (ص) و پیروان ایشان را بدعت و گمراهی دانست. پس از او همفکرانش چون ابن‌عبدالوهاب (م1206ق) ارزشمندترین میراث‌های فرهنگی اسلام و زیارتگاه‌های مشهور مسلمانان را به ویژه در سال‌های 1218،1221،1344و1364 قمری با خاک یکسان ساختند.
در این جنایت‌ها قبور بزرگان اسلام مانند اجداد پیامبر چون هاشم، عبدمناف و عبدالمطلب و نیز عمویشان ابوطالب و همسر عزیزشان خدیجه (ع) و شهدای قیام فخ (بر علیه عباسیان در سال 169ق) در مکه و خانه امیرمؤمنان و امام صادق (ع)، مسجد فضیح (محل رخداد رد شمس برای امیرمؤمنان)، بیت‌الاحزان فاطمه، مرقد حمزه سیدالشهدا، ابراهیم فرزند پیامبر (ع)، كوچه بنی‌هاشم، قبور شهدای حره (که در سال 62 یا 63 قمری توسط سپاه یزید به شهادت رسیدند)، قبور صحابه بزرگ پیامبر (ص) و شیعیان بزرگ امیرمؤمنان (ع) چون عثمان‌بن‌مظعون، سعدبن‌معاذ، جابربن‌عبدالله انصاری، ابوسعید خدری در مدینه و نیز بارگاه ابوذر ره در ربذه و خانه میزبانان پیامبر (ص) در قبا و مدینه مانند ابوایوب انصاری ره از میان رفتند.
بی‌تردید تخریب این مساجد و اماکن متبرک از مصادیق منع از مساجد الهی است که به تعبیر قرآن کریم مایه رسوایی و خواری در دنیا و عذاب بزرگ آخرت است. این شیوه آنان با تخریب مسجد بابری ـ نماد قدمت اسلام در شبه قاره هند در آذر 1371ـ توسط هندوها قابل مقایسه است. هدف از این حرکت مذبوحانه به فراموشی سپردن پیشینه تاریخی تشیع و نیز تطهیر و پوشاندن جنایات خلفای اموی و عباسی بوده است. مؤید آن برخورد دوگانه سلفیان در تخریب حرم عسکریین ع و سالم ماندن بارگاه ابوحنیفه (150ق) و عبدالقادر گیلانی (561ق) در بغداد و تخریب آرامگاه حجربن‌عدی ره و سالم ماندن بارگاه بزرگ خالدبن‌ولید، همسر و پسرش در سوریه است.
8 شوال 1344 (31 فروردین 1305 ـ 21 آوریل 1926) قبور ائمه بقیع ویران شد و با اعتراض گسترده علمای حوزه علیمه قم و نجف مواجه شد و علما و مردم سراسر ایران برای محکومیت این حرکت واپس‌گرایانه وهابیان تظاهرات گسترده‌ای به راه انداختند.
از عبرت‌های تاریخ این است که رضاخان که هنوز تفکرات واپس‌گرایانه خود را آشکار نساخته بود و در زمان سپهسالاری به عنوان عزادار سینه‌چاک امام حسین ع شناخته می‌شد پس از رسیدن به سلطنت پرده از ماهیت پلید خود برداشت و از شور مذهبی مردم کشورش سوء‌استفاده و آن را در مجامع جهانی به عنوان حمایت مردمی از شکل‌گیری سلطنت پهلوی و مخالفت با ادامه سلطنت قاجار وانمود کرد.
او پس از رسیدن به سلطنت و در حالی که عنوان سلطان تنها کشور شیعه را یدک می‌کشید وهابیت را به رسمیت شناخت. عزاداری برای امام حسین (ع) را ممنوع، موقوفات مربوط به اهل‌بیت (ع) را مصادره، قبور اصحاب بزرگ ائمه (ع) در قم را ویران ساخت و دست نویسندگان وهابی‌مسلک مانند شریعت سنگلجی (1310ش) خرقانی (1322ش) و کسروی (1324ش) را برای ترویج افکار وهابیت و حمله به باورهای شیعه باز گذاشت.
این حرکت به بهانه توسعه مسجد الحرام و مسجد النبی (ص) توسط دولت سعودی اجرا شده و همچنان در حال اجراست. همان‌گونه که مزدوران سعودی نیز در پوشش طالبان و داعش در حال اجرای این نقشه شیطانی هستند.
@yasmhj