سوز و گداز استاد پرورش بخاطر آتشِ فِراق ششم دیماه، دهمین سالروز عروج ملکوتی عارف واصل، مرحوم استاد سید علی اکبر پرورش به آسمان می باشد. مردی که بخاطر آمیخته بودن معارف با تار و پودش، معنی جدیدی به سیاست داد و خیل عظیم جوانان را با حضرت محبوب مانوس کرد. استاد پرورش به شاگردانش و همچنین سیاسیون میگفت آنکه شغلی دارد و باری از جامعه را به دوش میکشد، به شرطی توان جابجا کردن آن بار سنگین را در روز دارد که ناشئه شب را احیا دارد و پیشانی ذلت به درگاه حضرت محبوب بساید. میگفت آنکه شب ندارد، روز هم نخواهد داشت. مرحوم آقای عسگراولادی میگفت ما مبارز بودیم ولی اهل نماز شب نبودیم. اما آقای پرورش کسی بود که ما را به سمت نماز شب هدایت کرد. استاد پرورش در راز و نیازهای شبانه اش از عمق جان میسوخت و در سوز و گداز های عاشقانه اش با حضرت محبوب، بخاطر ترس از فِراق، آسیمه سر بود. خداوند روح پرفتوح آن عارف و سالکِ واصل را با اجداد طاهرینش محشور فرماید. میگفت آتش آخرت از غضب خدا منشا گرفته، به قلب میخورد و خودِ انسان هم بر اشتعالش می افزاید. معذلک تمامی مصیبتها و عظمتهایِ آتشِ آخرت، در مقابل فِراق حضرت محبوب، هیچ است. رفتن به دوزخ، به معنی جداشدن از خداست. لایُکَلِّمُهُمُ الله. خداوند با اهل جهنم حرف نمیزند، نگاهشان نمی کند (لایَنظُرُ اِلَیهِم) و چنین عذابِ فِراق، کاهش نمی یابد، بشدت میسوزاند و الیم است. هرحکم که فرمان دهی ام هست تحمل حکمی که تحمل نتوان، هجر کشیدن عاشقان را روز محشر با قیامت کار نیست کار عاشق جز تماشای رخ دلدار نیست