😭 هی نگاه به عمو عباس می كرد،عمو می گفت:عزیزم صبر كن،داداشم من و مأمور به صبر كرده،و الا یه دونه از اینها رو نمی گذاشتم زنده بمونن،ابی عبدالله فرمود:خدا من رو مأمور به صبر كرده،عباسم صبر كن قربونت برم،ان شاءالله كربلا،حالا تو پوست خودش نمی گنجه،از شب قبل هی سئوال میكنه،عمو جان آیا من هم قردا كشته میشم،می خواد به این نانجیب هایی كه یه عمری باباشو این طور خطاب می كردند،نشون بده من بچه ی همون امام مجتبی هستم،عجیبه جنگ كردن قاسم بن الحسن،سیزده ساله شه ،وقتی عمو اجازه نداد،نشت رو خاك ها غم همه ی دلش رو گرفته بود،زانوی غم بغل گرفته بود،یادش افتاد،باباش امام حسن علیه السلام،یه تعویذی رو بازوش بسته گفت: هر موقع همه غم های عالم رو دلت نشست،این رو باز كن بخون،دید دست خط باباش امام حسنه،قاسمم كربلا من نیستم،داداش غریبم رو یاری كنم،نكنه از قافله ی شهدا جا بمونی قاسم،دوید اومد خدمت ابی عبدالله، عمو جان بگیر بخون دست خط بابامه،روایت نوشته ابی عبدالله تا نگاه كرد دستخط امام حسن رو،اینقدر بلند بلند گریه كرد،ناله زد،بُكاءً شدیدا،در روایت آورده،ابی عبدالله نفسش به شماره افتاد،دستخط برادر مظلومش رو بوسه زد،اینجا بود كه دست گردن هم انداختند،پشت خیمه ها همه زن و بچه ها دارن نگاه میكنند،حتی غشیه علیهما،هر دو روی خاك افتادند،می خواد سوار بر اسب بشه عمو جان كمكش كرد،قدش نمی رسه پاهاش به ركاب نمی رسه،اما طفل این خانواده ام برا جنگیدن به همه ی اینها درس می ده،مشق میكنه جنگیدن رو،خیلی ها رو قاسم بن الحسن به درك واصل كرد،می گن اومد روبروی عمرسعد ملعون ایستاد،گفت:ای از خدا بی خبر،دم از اسلام می زنی، ببین اهلبیت پیغمبر،تو خیمه ها صدای العطش شون به آسمانه،رجز خوند،عمر سعد می شناسه،آشناس با این خانواده،یه نانجیبی بود به نام ارزق شامی،تاریخ نوشه این با هزار نفرتو دلاوری برابری می كرد،عمر سعد گفت:برو تو باید بری با این بجنگی،بهش بر خورد،گفت:من برم،می خوای منو جلو همه كنف بكنی،آبروم رو ببری،این بچه است،عمر سعد گفت:تو كه نمی شناسی این كیه،این پسر حسن بن علی ه،نوه ی حیدره،گفت:غصه نخور،من یكی از بچه هام رو می فرستم سرشو برات بیاره،چهار تا بچه داره، تو كربلا كنار بابا حاضرند،فرزند اول رو فرستاد،قاسم بن الحسن به درك واصل كرد،فرزند دوم به درك واصل شد،چهار پسرش رو خاك افتادند،خودش غضب ناك اومد،می گن وقتی اومد به جنگ قاسم ابی عبدالله زن و بچه رو جمع كرد،فرمودكه دست به دعا بشید برا قاسم،خدا كمكش كنه، اینجام قاسم بن الحسن،با ترفند جنگی گفت: به جنگ من اومدی،هنوز زین اسبت بازه، برگشت پشتش رو نگاه كنه،شیر بچه ی امام حسن علیه السلام باشمشیر دو نیمش كرد،صدای الله اكبر از خیام حسین بلند شد،قصد برچم دار كفار رو كرد،به دل دشمن زد،گفتن محاصره اش كنید،دیدن به تنهایی حریفش نمی شن، محمد بن حنفیه رو امیرالمؤمنین علیه السلام صدا زد، گفت: میری ناقه ی نفاق رو پی كنی بیای،وقتی عایشه ی جنگ جمل سوار ناقه بود،محمد حنفیه فرزند امیرالمؤمنین علیه السلام دلاوره رفت،به دل دشمن زد،اما از مردهای جنگی كه دور و برش بودند نتونست،برگشت،امیرالمؤمنین یه نگاه به امام حسن علیه السلام كرد،فرمود:پسرم كار خودته،مثل شیر ژیان امام مجتبی رفت،به یه چشم به هم زدن دستای ناقه رو زد،ناقه رو زمین خورد،منافقا همه فرار كردن،این بچه ،بچه ی این امام حسنه،می گن وقتی برگشت محمد بن حنفیه ،از خجالت سر پایین انداخت،امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:نه خجالت نكش،این پسر فاطمه است،پسر پیغمبره،تو پسر علی هستی،این از اون شجره ی طیبه است،می دونن حریفش نمیشن،گفتن باید محاصره اش كنیم،یه عده نیزه می زنن،یه عده سنگ می زنن،ای وای،یه نانجیبی كمین كرد،شمشیر به فرق نازنینش زد،تا از اسب داشت زمین می افتاد،صدا زد عمو جان به دادم برس،قاسم رو زمین افتاد ،این نانجیب قاتل اومد بالا سرش گفت: فرصت خوبیه،بهتر از این فرصت پیدا نمی كنم،كاكُل قاسم رو در دست گرفته،می خواد سر از بدنش جدا كنه،ابی عبدالله با عجله اومد،شمشیر كشید دست این نانجیب قطع شد،صدای این ملعون بلند شد،از قومش كمك خواست،اینها همه با اسب اومدند،این نانجیب رو نجات بدن،گرد و خاكی به پا شد،یه وقت حسین علیه السلام تو اون معركه،دید یه صدای ...