هزار حرف نگفته میانِ دل دارم هزار درد نهفته میانِ دل دارم هزار حرف نگفته ز ماجرای حسین چقدر روضه گرفتم فقط برای حسین هزار حرف نگفته ز ظهرِ روز عطش ز ماجرای رباب و ز داغِ سوز عطش سه چار ساله ولی ماجرا که یادم هست سری که رفت روی نیزه ها که یادم هست همین که رفت عمو، قامت حسین خمید همین که رفت عمو، ضرب تازیانه رسید میان سلسله ها یک به یک قطار شدند به روی ناقه ی عریان همه سوار شدند چه زلف ها که در این ماجرا سپیده شدند چه حرف ها که در این کوچه ها شنیده شدند هنوز بر تن من جای سلسله است هنوز هنوز بر کفِ پا زخم آبله است هنوز هنوز قصّه ی بازار شام یادم هست هنوز سنگ سرِ پشت بام یادم هست چه ناله ها که در این سینه ها بریده شدند چه موی ها که سَرِ هر گذر کشیده شدند صدای دخترکی بی قرار یادم هست هنوز قصّه ی آن نیزه دار یادم هست هنوز در دل ما بُغض حرمله است هنوز هنوز بر تن من جای سلسله است هنوز شکست پهلوی آن دختری که خورد زمین شبیه پهلوی آن مادری که خورد زمین سه ساله بود ولی پیر عشق بابا بود سه ساله بود ولیکن شبیه زهرا بود از شام تا هشام فقط نا امید شد پیش رقیه آخر سر روسپید شد  از سَم گذشته بود، دلیل شهادتش این بود که مصائب زینب شدید شد  جا داشت ای کاش بود عمهْ رقیه کنار او این درد هم به علت زهرش مزید شد  روضه شنیدنی ست ولی پشت خیمه او دیده که گوشواره کجا ناپدید شد  پا می‌کشید و حجره چو گودال سرخ گشت ازبس که محوِ روضۀ «او می‌کشید» شد  پس می‌بُرید از بدنش درخیال خود تا اینکه ظهر نوبت «او می‌بُرید»  شد  او می‌بُرید و قصه به جایی رسید که سوم امام کرب وبلا هم شهید شد او می برید و من می بریدم او از حسین سر،من از حسین دل...