واگویه ‌چیست؟ و نقش واگویه در خودتحقیری عمومی ناشی از فعالیت در فضای مجازی چه میزان است وچه تاثیری در مشارکت پذیری عمومی و مشارکت جویی متولیان جامعه در سال مشارکت مردمی و جهش تولید دارد. اصولا ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ *"ﻭﺍﮔﻮیه"* ﻣﯽگویند. ﻭﺍﮔﻮیه ﻫﺎ ﺍﺛﺮﺍﺕ عمیقی ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﺮﺩ ﮔﻮینده ﺩﺍﺭﻧﺪ. اخیرا ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ MIT امریکا، پژوهشی ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺁﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻓﻘﻂ یک ﺑﺎﺭ ﺑﮕﻮیید: *"ﻓﻼﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍنم ﺍﻧﺠﺎﻡ دهم"* ﺑﺎید *یک ﻧﻔﺮ ﺩیگر ۱۷ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮید ﮐﻪ "ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍنید ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩهید " ﺗﺎ ﺍﺛﺮ ﻫﻤﺎﻥ یک بار ﺭﺍ ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ!* لذا بایدخیلی ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻭﺍﮔﻮیهﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎشیم. حال که ثابت شده که ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻔﻮﺫ ﮐﻼﻡ ﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ‌ ﺧﻮﺩمان، ﻫﻔﺪﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﮐﻼﻡ ﺩیگرﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻤﺎ قوی‌تر است! بایستی به یک نکته مهم و موثر در *انسجام ملی* عنایت شود. آیا حجم نفرت پراکنی و خود بدبخت پنداری ملی و پیام های خودتحقیرانه در فضای مجازی عمومیت یافته بنظر شما کمی غیر منطقی نیست؟ معمولا همه ما از صبح تا شب با انبوهی از پیام‌ها مواجهیم که دانسته و نادانسته توسط خودمان برای افراد دیگر ارسال یا بهتر بگویم گسیل می‌شود!!؟ بدون اینکه متوجه عواقب قطعی آن در فرهنگ جامعه باشیم. غالب این پیامها و کلیپها، ساخته وپرداخته محافل خارجی وابسته به استکبار در آنسوی مرزها هستند و مستقیم و غیرمستقیم بصورت دستوری ومتناسب با فصول و شرایط داخلی کشور سامان یافته و منتشرمیشود. اما یک سوال، واقعا کشور ما هیچ نکته مثبت و ارزشمندی ندارد که روزانه و پیاپی فقط با پمپاژ تحقیر و بدبخت انگاری فشرده در فضای مجازی مواجه هستیم؟! متوجه هستیم که آثار روانی این رویکرد هدفدار سالیان سال برروی روح و روان و فرهنگ عمومی ما تاثیر می‌گذارد. شاید اثری بسیارعمیق تر و خطرناک‌تر و سمی تر از ناکارآمدی مدیران نالایق و فساد مفسدان اقتصادی و خطاهای تصمیم سازان و... برخی به اشتباه تصور می کنند که صداوسیما ومنابر و تریبونهای رسمی حاکمیتی و دولتی که مرتبا از محاسن می گویند و عیوب راهم توجیه می کنند، متقابلا فضای مجازی بنوعی نقش سوپاپ اطمینان در این حوزه را ایفا می کند. اما یک نکته ظریف در این میان وجود دارد و آن اینکه در همه این رسانه های حاکمیتی و عمومی، شکل غالب تبلیغ جمعی است که همه بخوبی واقفیم که مخاطب تبلیغ جمعی چندان از آن تاثیرپذیر نیست. حال آنکه تاثیرات فضای مجازی قطعی و فوری است. نکته دیگر اینکه در تبلیغ رسانه های جمعی مخاطب بگونه ای صرفامنفعل فرض شده است. اما در فضای مجازی، برعکس مخاطبین پیامها، شخص به نوعی خود فعال پنداری ذاتی رسیده و یافته ها و داده های تولیدی دیگران را، از جانب خود فرض و منتشر می‌کند و عملا خود بخش مهمی از این جریان رسانه ای خودتخریب و خودتحقیر شده و اتفاقا بگونه ای هم مدافع آن جلوه و عمل می کنند. از این جهات، آثارشخصیتی و اجتماعی این رویکرد عمومیت یافته، پایدار و عمیق و ماندگارتر از رسانه های متکثرجمعی است. متاسفانه این رسانه های عمومی بدلیل تنبلی وابسته به منابع نفتی(و نه حاصل از تلاش جدی اقتصادی)، تمایل به جهاد توجیه! بجای جهاد تبیین(خواسته رهبری معظم انقلاب) داشته و عملا قادربه گفتمان سازی و تحکیم انسجام اجتماعی و مشارکت جویی همگانی نیستند. البته شما مخاطبان محترم خود مستحضرید و بیش از من به عمق این مناسبات مجازی و کنش و واکنش آن واقف. پس لازم است در اسرع وقت در نوع کنش‌های خود در فضای مجازی تجدیدنظر نموده و به سطحی از تعادل در بیان نقاط قوت و ضعف جامعه همراه با تحلیل موضوعی برسید تا دچار آسیب واگویه های منفی فاقد تحلیل در مورد خود و مسائل پیرامونی ملی خاصه در عرصه خطیر *مشارکت عمومی* نشویم. زیرا همگان معمولا ۱۷ نفر نیک اندیش (ویا ۱۷ مرتبه توسط هر فرد مصلِح) که اثر هر واگویه منفی را خنثی کنند را در دوروبرمان نداریم. پس مراقب مشارکت ملی باشیم و با پیامهایمان آنرا تضعیف نکنیم.ما ایرانی مسلمان هستیم با ۷هزار سار سابقه تمدنی و باید متناسب آن رفتار کنیم. ✒️محمدصادق فتح اللهی دکترای جامعه شناسی توسعه اجتماعی 🔊 @zaghnews