سیدحسن‌نصرالله، اگر امروز هم شهید نشده بود، روزی شهید می‌شد... او به رسم رفقایش، شهادت را انتخاب کرده و شهید زندگی میکرد... ما اما سید را برای خودمان میخواهیم، برای نتیجه، برای پیروزی، و این است که سبب ناراحتی و اندوه ما از شنیدن خبر شهادت میشود.‌ ما میخواهیم نصرالله باشد، حاج قاسم باشد، مغنیه باشد و کار را تمام کنند، ما هم به زندگی خودمان برسیم و دست آخر عکس سلفی‌مان را در قدس با آنها بگیریم... اما خدا صحنه را جور دیگر میخواهد‌ و نتیجه را در گرو این قرار داده است تا همه ما به وظیفه خود آگاه شده، سپس عامل شویم‌... ناراحتی ما نباید از شنیدن خبر شهادت‌ها باشد، باید از شنیدن مرگ خود در سرگردانی‌های دنیا باشد...