در بخش اول از بند «ج» قانون برنامه اول، توسعه خطوط کلی سیاست محدود کردن فرزندآوری در کشور، این گونه تبیین شده بود که نرخ باروری از ۶٫۴ نوزاد به ازای هر زن در سن باروری به چهار نوزاد در سال ۱۳۹۰ برسد. این هدف در سال ۱۳۷۱ محقق شد؛ یعنی هدفی که بنا بود ۲۳ سال بعد به دست بیاید سه سال بعد جامه عمل پوشید.
هشت سال پس از آن، یعنی در سال ۱۳۷۹ نیز به نرخ ۲٫۱ فرزند رسیدیم. نرخ ۲٫۱ فرزند را سطح جانشینی جمعیت میگویند؛ یعنی وقتی به ازای هر پدر و مادری دو فرزند وجود داشته باشد، این دو فرزند، جانشین پدر و مادر میشوند در نتیجه وقتی پدر و مادر از دنیا می‌روند، هر کدام برای خود یک جانشین خواهند داشت. آن یک دهم اضافه را هم برای مرگ و میرهای غیر طبیعی در نظر گرفته اند. در این شرایط در طی دو نسل جمعیت، تثبیت می‌شود.
دکتر نیکولاس ابرشتات از محققان انستیتو انترپرایز آمریکا در مقاله ای با عنوان "کاهش باروری در جهان اسلام، تغییری فاحش که در کمال تعجب کسی متوجه آن نشده است"، می‌گوید کاهش نرخ باروری در ایران طی سی سال گذشته حیرت انگیز و معادل هفتاد درصد بوده است. این میزان، یکی از سریع‌ترین و چشمگیرترین آمارهای کاهش باروری در تاریخ بشر بوده است.
#ایران_جوان_بمان
#محسن_عباسی_ولدی
@Zamire_moahtarak