📌مرگ تدریجی یک فرهنگ ✍مرتضی عابدی اردکانی شاید برای ساختن یک فرهنگ ، ادب ، رسم و اخلاقی در یک جامعه قرن ها زمان لازم است ، اما برای تخریبش یک دهه نیز کافی است. ازاواخر دهه شصت تا اکنون ، آمد و شد نسل های زیادی را در بستر آموزش و پرورش مشاهده کرده ام. نسل هایی پرنیاز وکم مهارت نسل هایی که هرچه آمدند ، به زعم حقیر  از حیث فرهنگی ضعیف تر و صدالبته آسیب پذیرتر شده اند.نسل هایی جاماند از فرهنگ اصیل بوم خود البته قرار نیست دراین نوشتار یک طرفه قاضی رفته و تنها داش آموزان را مقصر بدانیم هرگز بی شک دررخداد این فاجعه به گمانم خیلی ها دخیل هستند ، از خانواده گرفته تا فضای مجازی ، از گروه همسالان گرفته تا بی جذابیتی مدارس از محتواهای ضعیف و غیرانسان ساز کتب درسی گرفته تا غول نخبه کش کنکور ودهها عامل دیگر این روزها ، شاگردانمان تنها در مدارس بزرگ میشوند ، بی آنکه قوی شوند، بی آنکه مهارتهای زندگی فردا را بیاموزند ، بی آنکه کسی فهمیده باشد آنان به آینده تعلق دارند. بی آنکه تنها بجای توجه به آی کیو ، بدانیم هوش های دیگری هم داریم که شاگردانمان درآنها سرآمد هستند. آموزش و پرورش به گمانم این روزها هم در آموزش کمیتش لنگ می زند و هم در پرورش این روزها ، شکاف میان نسل ها به گسل تبدیل شده است ، صدمات دوران کرونا در پساکرونا هنوزوآنهم به شدت  خودنمایی میکند  و دهها عامل دیگر که از جوانان ما ، می رود تا نسلی پژمرده بسازد که ریشه هایشان در آب و گل فرهنگ اصیلشان نیست و یا کم است. 😔سخن ناتمام ماند و درد بی تسکین و حسرتی که همیشه می خوریم😔 @zarrhbin🕊