یادداشت شماره: ۱۰ ۳۱ تیر ۱۴۰۰ درد و دلی با شیعیان علی علیه السلام امام علی علیه السلام؛ مرشد معنوی یا امام تمدن ساز؟! واقعه عاشورا، نتیجه نگرش غلط به غدیر است. چند روزی مانده به عید الله الاکبر، جنب و جوش زیادی برای اطعام، خطبه خوانی و امثالهم بین ما به وجود آمده و روز به روز و سال به سال رونق بیشتری می گیرد. مثل رفتار ما در ایام ولادت یا شهادت ایشان که فقط به ذکر مصیبت های در روضه، شربت و شیرینی ختم می شود. این رفتار ما از کدام پیش فرض در نگاه به امام سرچشمه می گیرد، امام مرشد معنوی است یا إنّ الإمامةَ نظامُ المُسلِمین. خطبه غدیر را فراز به فراز با لحن گرم قرائت می‌کنیم اما انگیزه مان از خواندنش اصلاح جامعه یا دریافت پاسخ به معضل های کشور نیست، چرا؟ چون شأن و جایگاه امام عليه اسلام برای شیعیانش در حد مُرشد معنوی باقی مانده نه به عنوان مرجع حل مشکلات جامعه در عرصه اقتصاد، فرهنگ، سیاست، امنیت، علم، سلامت و... امام علیه السلام را فقط برای ایام خاص (مثل غم‌ها و شادی‌ها، بین نماز جماعت‌ها) و اماکن خاص (مثل مساجد و حسینیه ها) برای احکام شرعی گفتن ها پذیرفته ایم و برای او که تنها مرجع و مأمن برای نجات بشریت از گردآب مدرنیته و مادی گرائی است، شأنی قائل نشدیم. امروز امام ما برای دستگاه های اداره جامعه راهکارها و نظریات متقنِ ناگفته دارد اما چه بگویم که بر سر منبر ها امام را اکثراً امامِ مریض، امامِ خانه نشین و شافی بيماران خطاب می‌کنند! یا اميرالمؤمنين! چه بگویم که در بین مُحبین و شیعیانت هم مظلوم هستی. چه دردی دارد که در جامعه ذکر خیرت باشد اما در شأن و جایگاهت از غریبه ها هم غریبه تر هستی! حل مشکلات مردم تنها از باب خانه ائمه(علیهم السلام) می گذرد. #غدیر @zavieh_did