. تو نیکی می‌کن و در دجله انداز... ✍نجمه صالحی هفته‌ی پیش دوباره لپ‌تاپ پرماجرا در دسترسم نبود و باید مقاله‌ام را بعد از ویرایش، برای نشریه‌ای ارسال می‌کردم که به لطف خدا با کمک یکی از اساتید انجام شد، پیامی جهت تشکر برایش ارسال کردم، برایم نوشت"این را رزق خود بدانید، در قبال زحمت‌هایی که برای ارتقاء سطح پژوهش طلاب و اساتید متحمل می‌شوید." آشنایی با این استاد عجیب بود؛ چند سال پیش گروهی از بانوان طلبه مرکز مدیریت یکی از شهرستان‌‌‌ها، تقاضا کردند به صورت مجازی دوره کارورزی مقاله‌نویسی را در کنارشان باشم، کار شروع شد اما متاسفانه نیمه، رها! چند باری هم بانوانی مشاوره پژوهشی گرفتند بی آن‌که بدانم این افراد که هستند، در حد توانم پاسخ می‌دادم؛ ماجرا گذشت تا هفته‌ی پیش تماسی داشتم و دعوت شدم به نقد یک مقاله در قالب کرسی ترویجی! هرچند بعد از مطالعه مقاله و اعلام ضعف علمیش، ناقدی جلسه را نپذیرفتم اما توضیحات او، متعجبم کرد! گفت دورادور از راهنمایی‌های شما بهره بردیم و فلان دوره و برنامه تحت نظر ما بوده! درحالی‌که حتی تا آن روز اسم او را نشنیده بودم! البته طبع خانم مارپِل بازی‌ بعضی از دوستانم گل کرد و گفتند اگر احساس می‌کنی که در انتقال اطلاعاتت به دیگران سهل‌انگاری کرده، می‌توانی با رئیس یا مدیریت آن مرکز ارتباط برقرار کنی و این موضوع را گزارش دهی و...نپذیرفتم! چون این اتفاقات را رزق ‌می‌دانم و باور دارم نیکی کردن هیچ‌وقت بدون پاسخ باقی نمی‌ماند، یک روزی، یک جایی، یک‌وقتی بی‌گمان! "من حیث لایحتسب"! 🍃الحمدلله علی کل حال🍃 ـــــــــ❁●❁●❀❀●❁●❁ـــــــــــ @zemzemh60