🛑 #ميانه_روی_در_دنياطلبي ✨✨اسلام نه دنياگرايي صرف را پيشنهاد مي‌كند و نه آخرت‌گرايي مطلق را، بلكه پيروان خويش را به اعتدال و بهره برداري يكسان از اين دو، فرمان داده است. 🔅امام صادق ( عليه السلام ) در نكوهش دوستي افراط‌گونه با دنيا مي‌فرمايد: « رَأسُ کُلِّ خَطِيئَةٍِ حُبُّ الدُّنْي » « محبت شديد به دنيا منشأ همه گناهان است». 🌴همچنين، اسلام به انسان توصيه نمي‌کند، دنيا را به طور کامل رها کند و به آن‌ بي‌توجه باشد، بلكه آدمي را به استفاده از متاع دنيا فرا مي‌خواند؛ هر چند، گاهي خطرات دنياگرايي افراطي را نيز گوشزد مي‌كند. 🌺قرآن مجيد براي پيش‌گيري از تفريط مي‌فرمايد: {وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا}؛ «بهره خويش از دنيا را فراموش نكن». (قصص: ۷۷) ✨در اسلام، دنيا و آخرت هر يك جايگاه متعادلي دارد و نبايد هيچ يك را به كلي واگذاريم، بلكه بايد با هر كدام در حد اعتدال رفتار كنيم؛ يعني در عين استفاده از نعمت‌هاي دنيا، آخرتگرايي را نيز فراموش نكنيم. امام صادق ( عليه السلام ) مي‌فرمايد: لَيْسَ مِنّا مَن ترك دُنْياه لآخِرَتِه وَلا آخِرَتَه لِدُنْياهُ. 👈كسي كه دنياي خود را به خاطر آخرت ترك كند، از ما نيست و آنكه آخرت خويش را براي دنيا ناديده بگيرد، با ما نسبتي ندارد. 👌از آنچه گذشت در مي‌يابيم كه انسان براي رسيدن به كمال كه همانا مقصد نهايي اوست، بايد از دنيا و نعمت‌هاي آن بهره كافي ببرد و دنياگريز مطلق نباشد؛ زيرا دنيا كشتگاه و مزرعه آخرت است و چه نيكوست كه در اين مزرعه بذرهاي بي‌آفت بنشانيم تا به محصول آن نيز مطمئن باشيم. 📚سرمه سعادت، جوان و بايد و نبايدهای اخلاقی، سيد حسين اسحاقی