همه ساله در ۱۲ اردیبهشت هم زمان با سالروز شهادت استاد مطهری، به مقام "معلم" نیز ادای احترام می کنیم ، مقامی که شایسته است هر روز نسبت به آن در تجدید عهد باشیم. و این تجدید عهد از سر غُلوّ و گزافه‌گویی نیست، آنگاه که می دانیم اوّلین معلّم بشر خداوند است ،و سپس انبیاء الهی و در ادامه معلّم ،( از نگاه امام خمینی نقش معلم در جامعه نقش انبیا است) امّا آنچه در میان این همه گفت و گو های هر ساله غفلت شده است بزرگداشت نقش معلّمانی است که در همه دوران بشریت ،ناآموخته ، فرزانه بودند و همواره و همیشه در مقام تعلیم مستقرّ، همان زنی که هیچ گاه از فرزانگی خود چیزی به فرزندان خود نمی آموزد؛ بلکه از ایمان و مِهر خویش به آنان می بخشد؛ بدون قصد و نیّتِ تعلیم ، به فرزندانِ خود می آموزد امّا نه فقط با کلامش !!چرا که او" اُمّ" است و" اُمّی وار" باید حاضر باشد ،پس این نسبت" اُمّی وار "می طلبد که او کلام را کمترین وسیله فهمیدن وفهماندن مقصود در ارتباطش بداند، آری مادر با سکوتش برای انتظار رویش ها؛ با حیرت اش در نمی دانم ها ؛ و گاه با زبان اشاره در گوش دل ها نجوا می‌کند . و اکنون باید امروز هم تبریک به معلمان عزیز سرزمینمان عرض کنیم که در عرصه تعلیم و تربیت جهادگرند و هم شاغل؛ و هم به مادران سرزمینم که بدون هیچ قصد و نیّت و توقّعِ اجر ومزدی برای فرزندان خود که نه؛ برای همه حقیقت طلبان ، مادری کرده‌اند؛ مادری "اُمّی وارانه " مانند رسول اُمّی ،چنان که فقط در این نسبت میتوان گوش ها را به روی هم شنوا کرد تا مَحرمِ هم شوند وپناه هم؛ و دل های رمیده از هم را مانوس با هم. #مادری #معلّمی #حیرت @ziafat_andishe