▪️قبل از پرداختن به «سند ملی سلامت و تغییرات اقلیمی» و ارتباطش با عهدنامهء اقلیمی پاریس، مروری دارم بر وضعیت ایران در قبال این عهدنامه: 🔸عهدنامهء اقلیمی پاریس، آخرین گام مهم سازمان ملل در خصوص تغییرات اقلیمی است. پیش از این توافق‌نامه، موارد مشابه دیگری هم وجود داشته که ایران، آنها را پذیرفته. مثلاً ایران در 1992، کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) را امضا و 4 سال بعد، تصویبش کرد. قواعد رویهء ملی برای اجرای UNFCCC، کل وزارتخانه‌های مربوطه را موظف به تدوین و اجرای برنامه‌هایی می‌کند که منجر به کاهش و سازگاری با تغییرات اقلیمی می‌شود (اینجا). 🔹در اردیبهشت 1395، خبرگزاری خانه ملت (اینجا) به نقل از علی مروی (نمایندهء وقت مجلس) اعلام کرد که محمدجواد ظریف، به نمایندگی از ایران، سند مقابله با تغییرات اقلیمی سازمان ملل [=توافق‌نامهء اقلیمی پاریس] را امضا کرده است [هرجا سخن از خیانت است، نام جواد طریف می‌درخشد!] هدف این توافق، جلوگیری از افزایش دمای زمین بیش از ۲ درجه سانتی‌گراد در قرن جاری و تلاش برای محدودیت افزایش دما به زیر 1.5 درجه سانتی‌گراد نسبت به سطح آن در قبل از صنعتی شدن است. 🔸به لحاظ قانون بین‌الملل، عهدنامهء اقلیمی پاریس، یک عهدنامهء الزام‌آور است (اینجا). 🔹مراسم رسمی امضای توافق‌نامهء پاریس، در 22 آوریل 2016 صورت گرفت و طبق اطلاعات مندرج درسایت سازمان ملل (اینجا)، ایران هم آن را امضا کرد. 4 روز بعد از این مراسم، خبرگزاری مجلس از قول مروی، اعلام کرد که ایران این توافق‌نامه را پذیرفته است. 🔸هیئت وزیران ایران در سال 1395 این توافق‌نامه را تصویب کرد و برای تصویب نهایی به مجلس فرستاد. موضوع الحاق ایران به توافق پاریس، با ایرادات قانونی شورای نگهبان به آن، به تصویب نهایی نرسید و قرار شد از سوی دولت لایحه‌ای برای روشن شدن میزان تعهدات ایران در ابن توافق‌نامه، به مجلس ارائه شود که به نظر می‌رسد، هنوز ارائه نشده و داستان تصویب آن تا به امروز ادامه دارد. 🔹با این اوصاف ایران رسماً به این توافق‌نامه ملحق نشده، اما در عمل و در حال حاضر (و به اعتراف از هیئت دولت سیزدهم) مشغول اجرای عهدنامهء اقلیمی پاریس است. جزییات این موضوع را به همراه اسناد مربوطه، در پست بعدی بخوانید. @zohe72.کانال کمیل