🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #پارت_هدیه برگردنگاه‌کن پارت163 رنگ امیرزاده پریده بود. حالش چندان خوب نبود ولی با این حال چشمش به من بود. آقای پرستار پرسید: –سر چی چاقو خوردی؟ نگاه از من گرفت. –باور کنید درست نفهمیدم، میگفت ناموسم امده تو مغازه‌ی تو، حالا ناموسش کیه و ماجرا از چه قراره نفهمیدم. یه جوری کاراش غیر عادی بود، انگار نمی‌فهمید چی‌کار میکنه. فوری گفتم: –ناموسش همون خانمه که بهتون گفتم بود. امیرزاده با تعجب پرسید: –مطمئنید؟ –بله. تا پرستار خواست در آمبولانس را ببندد سرآسیمه گفتم: –عه گوشیتون، پیشتون باشه لازم میشه. آقا سروش گوشی را گرفت و امیرزاده چشم‌هایش را باز و بسته کرد و برای آرامش من لیخند زد. دوباره من ماندم با کلی دلشوره و نگرانی. دیگر مغازه را باز نکردم. از این که تنها در مغازه بمانم می‌ترسیدم. به طرف خانه راه افتادم و به ساره زنگ زدم. با اولین بوق جواب داد. با بغض گفتم: –ساره اگه بدونی چه اتفاقاتی افتاد. –دوباره چی شده؟ چته؟ من الان از اون موقع منتظرم تو بهم زنگ بزنی خبر بدی. با مکث پرسیدم: –خبر چی؟ –کوفت و خبر چی؟ بالاخره چی گفت زنش بود؟ –آهان اونو میگی، نه بابا، من چاقو خوردنش رو میگم. هینی کشید. –یا خدا، چاقو چرا؟ کی چاقو زد؟ بغضم شدید‌تر شد. –همون مرده که امده بود مغازه سراغ زن سابق امیرزاده رو می‌گرفت. –زن سابقش؟! –آره، آره، اون زن سابقش بوده. دروغ گفته زنشه. دوباره هینی کشید. –تو مطمئنی؟ از کجا میدونی؟ شاید امیرزاده داره بهت دروغ میگه. از حرفش یک آن بغضم را قورت دادم و همانجا ایستادم و بعد از چند لحظه سکوت گفتم: –امیرزاده دروغ نمیگه، گفت دوساله جدا شدن. توام چه حرفهایی میزنیا، اصلا چرا باید دروغ بگه... ساره نفسش را بیرون داد. –اصلا با تو نمیشه حرف زد فعلا کور و کری، درکت میکنم. واسه همین خودم باید دست به کار بشم. فهمیدنش کاری نداره. فقط باید اون دختره رو پیدا کنم. حالا جریان چاقو رو تعریف کن ببینم، جریان چیه... تمام ماجرا را از اول تا آخر برایش تعریف کردم. در آخر تصمیم گرفتیم که تا وقتی امیرزاده حالش خوب شود ساره هم در مغازه کنار من باشد و بساطش را هم همانجا روی پیشخوان پهن کند و بفروشد. در آخر ساره خندید و گفت؛ –فکر کنم آخرش این مغازه‌ی امیرزاده تبدیل بشه به مغازه‌ی مترو فروشان. –البته ساره اول باید از امیرزاده اجازه بگیرما. به خانه که رسیدم اول سرکی در اتاق مادربزرگ کشیدم و سلام کردم. وقتی دیدم روی تشکش نشسته و در حال دوختن تابلو است همانجا ماتم برد. –مامان بزرگ چیکار می‌کنید؟ شما باید استراحت کنید. مادر بزرگ دست از کارش کشید. –من حالم خوبه دخترم الان فقط واسه قرنطینه اینجا دور از بقیه نشستم. خودم به مامانت گفتم به منم از اینا بده بدوزم حوصلم سر رفته بود. –مگه بلدید؟ –دیگه حاشیه‌ی دورش رو که می‌تونم بدوزم. لبخند زدم. –شما معرکه‌اید. به اتاق خودمان که رفتم دیدم بقیه آنجا مشغول کار هستند. همانطور که کیف و مانتوام را از پشت در آویزان می‌کردم گفتم: –میگم مامان، یه فکری کردم. مادر سوزنش را بین دندانهایش گذاشت و همانطور که در جعبه‌ی مرواریدها دنبال چیزی می‌گشت گفت: –چی؟ پچ پچ کنان ادامه دادم. –مامان بزرگ رو همینجا به عنوان نیروی کار نگه داریم، به نظرم روزی دوتا تابلو بتونه بدوزه ها... نادیا نوچ نوچی کرد. –بیچاره مامان بزرگ شانس آورده مریضه وگرنه تو الان حسابی ازش کار می‌کشیدی. محمد امین خندید. –فکر کنم تلما به هر کی میرسه که دوتا دست و دوتا چشم داره به عنوان نیروی کار نگاهش میکنه. نادیا ادامه‌ی حرف او را گرفت. –البته طرف یه چشمم داشته باشه کار نادیا راه میوفته‌ها. مادر سرش را به کارش مشغول کرد و زمزمه کرد. –اتفاقا مامان بزرگ باید بمونه چون فعلا خونه ایی نداره که برگرده. متعجب کنار مادر نشستم. –مگه خونش چی شده؟ –عموت داره می‌فروشه، احتمالا آخر هفته میرن واسه معامله. کنجکاو پرسیدم. –یعنی مامان بزرگ خبر نداره؟ –نه، حالا گفتیم حالش کاملا خوب بشه بعد بهش بگیم. لبهایم را بیرون دادم. –به نظر من که حالش خوبه، زودتر بهش بگید، یه وقت ناراحت میشه. –بابا بهتر میدونه، بالاخره خانواده خودش رو بهتر می‌شناسه. نادیا گفت: –من دلم واسه این میسوزه که بیچاره مامان بزرگم مثل ما باید بره مستاجری. پرسیدم.: –مامان، ما با پولی که از فروش خونه می‌گیریم نمی‌تونیم یه خونه بخریم؟ مادر بلند شد. –نمی‌دونم، شنیدم خونه خیلی گرون شده. لیلافتحی‌پور