بانوی انقلابی به بهانه روزهای پر التهاب ۱۴۰۱ بیشترمان حدیث مشهور امیرالمومنین علی علیه السلام : اَلمَراَةُ رَیحانَةٌ وَ لَیسَت بِقَهرَمانَة را شنیده ایم. واژه «قهرمان» ریشه در زبان فارسی داشته و به معنای پیش‌کار، کارپرداز، خدمت‌کار، خادم و مسئول خرید و رتق و فتق امور منزل می‌باشد. این حدیث، شاید یکی از پراستنادترین منابع سیاستگذاری امور مرتبط با زن مسلمان در جمهوری اسلامی بوده که پرورش دختران دهه های ۶۰ و ۷۰ را تئوری پردازی کرده است. زن در رایج ترین تفسیر از این روایت، بانویی است که مهمترین دغدغه اش خانواده و به دنیا آوردن و تربیت فرزندان و رسیدگی به همسر بوده است. با گذشت زمان و عبور از دوران دفاع مقدس و کاهش نیاز به جمعیت زیاد از یکسو و فراگیری ادبیات توسعه از سوی دیگر، الگوی #زن_خانه_دار_فرزنداور دهه ۶۰ با حفظ بنیان های تفسیری سابق، آرام به الگوی #زن_خانواده_محور_توسعه_نگر تغییر کرد و زنان پزشک و‌مهندس و گاه راننده و ورزشکار به عنوان زن تراز معرفی شدند. این تفسیر تا دهه ۹۰ و تا پیش از برآمدن نسل دهه ۸۰ی ها همچنان الگوی غالب نظری در باب زن بود که با تغییر ارزشهای داخلی و خارجی به تدریج کم رمق شد و در آغازین سالهای قرن جدید شمسی، برتری خود را به شکل محسوسی از دست داد. اینک بخش زیادی از دختران و بانوان دهه هشتادی کمترین علاقه ای به الگوی زن ریحانه ندارند و به دنبال قهرمان شدن و کارپردازی زندگی و جامعه به دست خود هستند. شاید برخی از کنش‌گران سنتی حوزه زنان، چنین گرایشی را نفی یا در صورت پذیرش، به انحراف یا کژکارکردی فرهنگی تفسیر کرده نهادهای فرهنگی را مقصر این گرایش تازه دختران معرفی کنند اما نگاهی گذرا به آغازین روزهای انقلاب نشان می دهد که چنین گرایشی نه تازه است و نه ناپسند. مروری گذرا به زندگی مرحوم خانم #مرضیه_حدیدچی (۱۳۱۸ – ۲۷ آبان ۱۳۹۵) که با نام طاهره #دباغ نیز شناخته می‌شود می تواند گواهی بر چنین نگرشی باشد. یک بانوی چریک مسلح که در زندان، تحت شکنجه سخت ساواک و در تبعید، محافظ شخصی امام خمینی ره و پس از پیروزی انقلاب، از چهره های شاخص انقلابی بود. کافیست تصور کنید همین امروز، فرمانده کل سپاه پاسداران، طی حکمی خانم دکتر سردار الف را به عنوان فرمانده سپاه استان همدان منصوب کرد. این فرض را در مورد فرماندهی یک شهر کوچک یا حتی مسوولیت یک واحد سپاه تصور کنید، چه‌واکنش هایی ای که از در و دیوار جمهوری اسلامی بلند می شد و این اقدام را خلاف روح زنانه و مغایر با ارزشهای بنیادین اسلام و انقلاب تلقی می کرد. این در حالی است که خانم دباغ یکی از  بنیان‌گذاران و فرماندهان سپاه پاسداران بود که در زمان حیات امام ره به فرماندهی سپاه یک استان (همدان) منصوب شد. نمی دانم، برآمدن زنانی چون دباغ که مانند او در سالهای پایانی دهه ۵۰ کم هم نبود، حاصل تاثیر اسلام انقلابی بود، یا متاثر از سیاست های شاه نسبت به زنان و یا نتیجه انقلابیگری مارکسیست ها و چپ های مسلمان انقلابی که به دنبال تغییرات بنیادین در نظام سیاسی با روش های انقلابی و نظامی بودند؟ هر چه هست برای انقلابیون و امام انقلابیون ظاهراً کمترین تعجبی نداشت که یک زن، فرمانده نظامی باشد و خارج از چارچوب ریحانه، نقش یک مدیر آن هم در محیطی خشن را ایفا کند. خانم دباغ از همان ابتدا الگوی «زن مبارز انقلابی» بود که از دو الگوی پیشین پیشروتر و انقلابی تر می نمود. از دید من اصلا تعجب آور نیست که جوانان دهه ۸۰ی به محض آشنایی با زندگی و اقدامات خانم دباغ شیفته او می شوند و او را بسان یک الگو می پذیرند. بسیاری از دختران دهه ۸۰ی ما امروز به تفسیر ریحانه از زن باور ندارند، آنان به دنبال قهرمان شدن از جنسی دیگرند، قهرمانی که با الگوی «#زن_خانه_دار_فرزند_آور» چندان قرابتی ندارد و از الگوی «#زن_خانواده_محور_توسعه_نگر» هم عبور کرده و شاید به «#زن_مبارز_انقلابی» نزدیکتر شده است، گرایشی که وزیر و رییس شدن را یک فرایند طبیعی و یک مطالبه معمولی می‌پندارد و از تعجب کنش‌گران سنتی در برابر چنین رویکردی تعجب می کند. نسلی که برای رسیدن به خواسته هایش هنجارهای سنتی را می شکند، به خیابان می ریزد، فریاد می زند و مبارزه می کند. #حکمرانی_شایسته #سرمایه_اجتماعی  #زن #جنبش به کانال گاه نوشت های خط سبز بپیوندید. https://eitaa.com/sabzkhat