🔸 رهبر انقلاب در فرازی از سخنرانی مهم خود در جمع فرماندهان لشكر ۲۷ محمد رسول‌الله در سال ۱۳۷۵ خاطره‌ای تعریف می‌کنند از یک رانندۀ کامیون: «به جماعت بشری که نگاه کنید، در هر جامعه و شهر و کشوری، از یک دیدگاه، مردم به دو قسم تقسیم می‌شوند: یک قِسم کسانی هستند که بر مبنای فکر خود، از روی فهمیدگی و آگاهی و تصمیم‌گیری کار می‌کنند. راهی را می‌شناسند و در آن راه ـ که به خوب و بدش کار نداریم ـ گام برمی‌دارند. اسمشان را خواص می‌گذاریم. قِسم دیگر، کسانی هستند که نمی‌خواهند بدانند چه راهی درست و چه حرکتی صحیح است. درواقع نمی‌خواهند بفهمند، بسنجند، به تحلیل بپردازند و درک کنند. به تعبیری دیگر، تابع جَوّند. به چگونگی جوّ نگاه می‌کنند و دنبال آن جوّ به حرکت درمی‌آیند. اسم این قِسم از مردم را عوام می‌گذاریم. پس جامعه را می‌شود به خواص و عوام تقسیم کرد. ..در بین خواص، کنار افراد باسواد، آدم‌های بی‌سواد هم هستند. گاهی کسی بی‌سواد است؛ اما جزو خواص است. یعنی می‌فهمد چه‌کار میکند. از روی تصمیم‌گیری و تشخیص عمل می‌کند؛ ولو درس نخوانده، مدرسه نرفته، مدرک ندارد و لباس روحانی نپوشیده است. به‌هرحال، نسبت به قضایا از فهم برخوردار است. در دوران پیش از پیروزی انقلاب، بنده در ایرانشهر تبعید بودم. در یكی از شهرهای هم‌جوار، چند نفر آشنا داشتیم كه یكی از آنها راننده بود، یكی شغل آزاد داشت و بالاخره، اهل فرهنگ و معرفت به‌معنای خاص كلمه نبودند. به‌حسبِ ظاهر، به آنها عامی اطلاق می‌شد. بااین‌حال جزو خواص بودند. آنها مرتب برای دیدن ما به ایرانشهر می‌آمدند و از قضایای مذاكرات خود با روحانی شهرشان می‌گفتند. روحانی شهرشان هم آدم خوبی بود؛ منتها جزو عوام بود. ملاحظه می‌كنید؟! رانندۀ كمپرسی جزو خواص، ولی روحانی و پیش‌نماز محترم جزو عوام! مثلاً آن روحانی می‌گفت: چرا وقتی اسم پیغمبر می‌آید یک صلوات میفرستید، ولی اسم امام كه می‌آید، سه صلوات می‌فرستید؟! راننده به او جواب می‌داد: روزی كه دیگر مبارزه‌ای نداشته باشیم؛ اسلام بر همه‌جا فائق شود؛ انقلاب پیروز شود؛ ما نه‌تنها سه صلوات، كه یک صلوات هم نمی‌فرستیم! امروز این سه صلوات، مبارزه است! راننده می‌فهمید، روحانی نمی‌فهمید!» ۱۳۷۵/۳/۲۰ 📚 کتاب مؤمن انقلابی، روایت زندگی آقای صدیقی، همین مؤمن انقلابی است. @sahba_nashr

🔸اى شعله‌ى فروزان، اى فروغ تابان، اى گرمابخش دل‌هاى خلایق، تو کیستى با این شکوه و جلال، با این شیرینى و دلنشینى، با این هیبت و اقتدار، با این‌همه لشکر دل به‌همراه، با غلغلۀ فرشتگان که در کنار موکب تو با آدمیان رقابت می‌کنند؟ تو کیستى اى نور خدا، اى نداى حقیقت، اى فرقان، و اى سفینةالنجاة.. چه کرده‌ئى در راه خدایت، که پاداش آن خدائى‌شدنِ هر آن چیزى است که به تو نسبت می‌رساند.. بِنَفسى أنت، بِروحى أنت، بِمُهجَةِ قَلبى أنت، وَ سَلامُ اللهِ عَلَیکَ یَومَ وُلِدتَ وَ یَومَ اُستُشهِدتَ مَظلوماً وَ یَومَ تُبعَثُ فاخِراً وَ مَفخَراً.. 📝 "دستنوشته حضرت آیت‌الله خامنه‌ای ۱۳۹۳/۰۲/۲۹" 📚 کتاب حلقۀ سوم انسان۲۵۰ساله، صفحۀ ۴۹۵ @sahba_nashr

🍃 معنای پاسداری، با همۀ ابعاد آن، با همۀ ابزارها و وسایل ممکن، در وجود مقدس سیدالشهدا متجسد است؛ نه‌اینکه دیگران نکردند یا نخواستند بکنند، بلکه به‌این‌معنا که خانۀ پُرِ این حرکت در رفتار دوران ده‌سالۀ امامت سیدالشهدا تحقق پیدا کرده است. تمام راه‌هایی که می‌شود فرزند پیغمبر از آن راه‌ها استفاده کند برای حفظ میراث عظیم اسلام در زندگی سیدالشهدا محسوس است؛ از تبیین و انذار، از تحرک تبلیغاتی، از بیدار کردن و حساس کردن وجدان‌های عناصر خاص ـ همین خواص که ما تعبیر می‌کنیم ـ در آن خطبۀ منا، اینها همه در طول زندگی سیدالشهداست. بعد هم ایستادگی در مقابل یک انحراف بزرگ با قصد مجاهدت با جان. ۱۳۹۰/۴/۱۳ @sahba_nashr

💢 پاسدارِ اسلام 💫 شما امروز وقتی نگاه می‌کنید، اسلام را زنده‌شدۀ حسین‌بن‌علی علیه‌السلام می‌دانید. او را پاسدارِ اسلام می‌دانید. ۱۳۷۱/۱۱/۶ @sahba_nashr

💢 امام حسین علیه‌السلام برای انجام یک واجب، قیام کرد. 💫 این واجب در طول تاریخ متوجه به مسلمان‌هاست، به یکایک مسلمان‌ها. این واجب هم عبارت است از اینکه هروقت دیدند نظامِ جامعۀ اسلامی دچار یک فساد بنیانی شده است و بیم آن هست که به‌کلی احکام اسلام تغییر پیدا بکند، هر مسلمانی باید قیام کند. البته در شرایط مناسب، آن‌وقتی‌که بداند این قیام اثر خواهد بخشید. جزو شرایط، زنده‌ماندن نیست، کشته‌نشدن نیست، اذیت و آزار ندیدن نیست؛ اینها جزو شرایط نیست. ۱۳۷۴/۳/۱۹ @sahba_nashr

💢 راهِ راست با من است! 💫 در نامۀ حضرت، به اهل بصره این‌طور آمده است: من می‌خواهم بدعت را از بین ببرم، سنت را احیا کنم؛ زیرا سنت را میرانده‌اند و بدعت را زنده کرده‌اند، اگر دنبال من آمدید راهِ راست با من است؛ یعنی همان تکلیف بزرگ را می‌خواهم انجام بدهم که احیای اسلام است و احیای سنت پیغمبر و نظام اسلامی است. ۱۳۷۴/۳/۱۹ @sahba_nashr

💢 امام باید.. 💫 حضرت در نامه به اهل کوفه فرمود: امام و پیشوا و رئیسِ جامعۀ اسلامی نمی‌تواند کسی باشد که اهل فسق و فجور و خیانت و فساد و دوری از خدا و اینهاست. باید کسی باشد که به کتاب خدا عمل کند، یعنی در جامعه عمل کند؛ نه‌اینکه خودش، نماز فقط بخواند در اتاقِ خلوت؛ یعنی عمل به کتاب را در جامعه زنده کند. اخذ به قسط و عدل کند، حق را قانون جامعه قرار بدهد؛ دین جامعه و آیین جامعه و قانون و مقررات جامعه را حق قرار بدهد، باطل را بگذارد کنار. ظاهراً معنای این جمله این است که در خط مستقیم الهی خودش را به هر کیفیتی است حفظ کند و اسیر جاذبه‌های شیطانی و مادی نشود. ۱۳۷۴/۳/۱۹ @sahba_nashr

💢 هدفِ امام.. 💫 هدف آن بزرگوار عبارت بود از انجام‌دادن یک واجب عظیمی از واجبات دین، که آن واجب عظیم را هیچ‌کس قبل از امام حسین انجام نداده بود حتی خود پیغمبر. نه پیغمبر این واجب را انجام داده بود، نه امیرالمؤمنین انجام داده بود، نه امام حسن مجتبی. یک واجبی بود که در بنای کلی نظام فکری و ارزشی و عملی اسلام، جای مهمی دارد. ..حالا چرا امام حسین این کار را بکند؟ چون زمینۀ انجام آن واجب، در زمان امام حسین پیش آمد. ۱۳۷۴/۳/۱۹ @sahba_nashr

💢 این چه رازی‌ست خدایا! که محمد امشب لب پر خنده ولی دیده‌ی گریان دارد.. (حبیب‌اللّه‌ چایچیان) 💫 تا قبل از شروع قیام امام حسین علیه‌السلام خواص هم حاضر نبودند قدمی بردارند. اما بعد از قیام امام حسین علیه‌السلام این روحیه زنده شد. اینکه «اَلمَوعودِ بِشَهادَتِهِ قَبلَ استِهلالِهِ وَ وِلادَتِهِ»؛ اینکه از قبل از ولادت آن بزرگوار «بَکَتهُ السَّماءُ وَ مَن فیها وَ الاَرضُ وَ مَن عَلَیها»؛ حسین‌بن‌علی علیه‌السلام را در این عزای بزرگ مورد توجه قرار دادند و عزای او را گرامی داشتند و به تعبیر این دعا یا زیارت، بر او گریه کردند، به این خاطر است. لذا شما امروز وقتی نگاه می‌کنید، اسلام را زنده‌شدۀ حسین‌بن‌علی علیه‌السلام می‌دانید. او را پاسدارِ اسلام می‌دانید. ۱۳۷۱/۱۱/۶ @sahba_nashr

🔸 [اباالفضل العباس صلوات‌الله‌علیه] جوانی بود که وقتی در مدینه راه می‌رفت، ازبس صورتش درخشنده و زیبا و جاذب بود، به او می‌گفتند ماه، ماه بنی‌هاشم، قمر بنی‌هاشم؛ این اسم از آنجا شروع شد. سالم، شجاع، نیرومند، بدن ورزیده، قد بلند، صورت زیبا؛ از همه‌چیز، تمام. آن‌وقت با این جوانی و زیبایی، راوی می‌گوید روی پیشانی‌اش آثار سجده و عبادت شبانه بود؛ متعبّد، اهل عبادت. عبادتی که اثرش را بخشید، سجده‌هایی که برای خدا می‌کرد، او را چنان ساخت که روز عاشورا، با این‌چنین وضعی، توانست دنیایی را درمقابل شهامت خود به سجده دربیاورد. ۱۳۵۲/۱۱/۱۲ 📚حلقات «انسان ۲۵۰ساله»/ حلقۀ سوم/ ۴۴. عاشورا @sahba_nashr