#دعا_بیستم_17 بسم الله الرحمن الرحيم 🔹 قسمت دوم از دو بند از فقره زیر اللَّهُمَّ 1️⃣ اسْلُكْ بِيَ الطَّرِيقَةَ الْمُثْلَى ، 2️⃣ وَ اجْعَلْنِي عَلَى مِلَّتِكَ أَمُوتُ وَ أَحْيَا 🔸 1️⃣ خدايا مرا به مسيرى برتر و بالاتر از هر طريقى سوق ده و وادارم نما كه آن راه را بپيمايم، 2️⃣ خدايا مرا در دين خودت آنچنان ثابت قدم قرار ده كه در آن بميرم و در آن زنده شوم.

حضرت على بن الحسين عليهماالسلام در جمله‏ى دوم اين قطعه‏ى نورانی به پيشگاه خداوند عرض مى‏كند: و اجعلنى على ملتك اموت و احيى، بار الها! مرا بر دين خودت آنچنان ثابتقدم قرار ده كه در آن بميرم و در آن زنده شوم.

خداوند برای اینکه راه بندگی را برای انسان فراهم کند از هیچ کاری فرو گذار نکرده است. دقیق ترین شرایط یعنی«دین»را همراه با بهترین راهنمایان«امامان»فرستاده تا انسان به هدف خلقت(بندگی)برسد. این یعنی همان «طریقه مثلی»که در بند قبل آمده است. حال که این نعمت در اختیار ما گذاشته شده،باید ارزش آن را درک کنیم و سپاس بجای آوریم.....شکر این نعمت به استقامت است. قرآن کریم می فرماید:«و الو استقاموا علی الطریقة لاسقیناهم ماء غدقا» اگر براین طریقه استقامت بورزید شمارا از آب سرشار سیراب میکنیم. جایزه استقامت بر دین خدا،قلب سلیم است.«...الا من آتی الله بقلب سلیم» امام سجاد علیه السلام،همه این ها را از خداوند درخواست میکند«واجعلنی علی ملتک اموت واحیا»مرا بر همین طریقه برتر ثابت قدم بدار،بمیران،وبرانگیز. اللهم ارزقنا الاستقامة فی سبیلک.

این فراز از دعای امام اقتباس از " رب ادخلنی مدخل صدق و اخرجنی مخرج صدق..." در معنای ورود به دنیا و خروج از این دنیاست که امام از خداوند ثبات و تضمینش رو میخواهد

راغب در معناى كلمه‏ى «ملت» چنين مى‏گويد: المله كالدين و هو اسم لما شرع الله تعالى لعباده على لسان الانبياء ليتوصلوا به الى جوار الله. «ملت» همانند «دين» اسم است براى شرع و طريقى كه خداوند به زبان پيمبران براى مردم مقرر فرموده تا به وسيله‏ى آن به جوار رحمت الهى واصل شوند.

ما از بيشتر كلمات لغت عرب كه به زبان فارسى راه يافته و در سخنان خود به كار مى‏بريم همان معنى را مى‏فهميم كه عرب‏زبان مى‏فهمد مثل «ايمان» و «كفر»، «صدق» و «كذب»، «حسن» و «قبح»، «ظاهر» و «باطن»، «قيام» و «قعود»، «طلوع» و «غروب»، «قوت» و «ضعف» و نظاير اينها. بعضى از كلمات را عرب‏زبان و فارسى‏زبان در يك معنى به كار مى‏برند با مختصر تفاوتى در مورد استعمال آنها. اما عرب‏زبان در گفتگوهاى خود از كلمه‏ى «ملت»، «دين» مى‏فهمد، همان معنايى كه در لغت آمده و مذكور افتاد، ولى فارسى‏زبان، كلمه‏ى «ملت» را به معناى «مردم» به كار مى‏برد، گاهى «ملت» مى‏گويد در مقابل دولت و گاهى «ملت» مى‏گويد و تمام افراد، از زن و مرد، بزرگسال و اطفال، شهرى و روستايى، و خلاصه همه‏ى عمال دولت و افراد عادى را شامل مى‏شود.

در قرآن شريف مكرر كلمه‏ ى «ملت» به كار رفته و در تمام موارد، از آن «دين» اراده شده است: (مثال) دينا قيما مله ابراهيم حنيفا. ثم اوحينا اليك ان اتبع مله ابراهيم حنيفا.

در صحيفه‏ ى سجاديه، كلمه‏ى «مله» در موارد متعدد آمده و همه جا از آن «دين» اراده شده است. *توفنى على ملتك و مله نبيك، #دعا_سی_یک_13 بار الها! مرا به دين خودت و به دين پيمبرت بميران. *و أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ #دعا_دوم_14 *و پیامبر صل الله براى دعوت به دين تو خود را به رنج انداخت اللَّهُمَّ وَ أَيُّمَا غَازٍ غَزَاهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِكَ #دعا_بیست_هفتم_13 * خدايا هر مرد سلحشور از اهل دين تو ... *هدَيْتَنَا ... لمِلَّتِكَ الَّتِى ارْتَضَيْتَ #دعا_چهل_پنج_19 خدایا ما را سوى دین پسنديده ات راه نمودى در این جمله‏ دعای مکارم الاخلاق نیز امام سجاد (ع) عرض مى‏كند: و اجعلنى على ملتك اموت و احيى، بار الها! مرا در دين خودت آنچنان پايدار و استوارم قرار ده كه در آن بميرم و در آن زنده شوم.

شاید بتوان گفت: مقصود از موت و حيات كه در كلام امام (ع) آمده مرگ و زندگى در دار دنياست .

*اگر سئوال شود در دنيا، زندگى قبل از مرگ است چرا امام در كلام خود موت را مقدم داشته است ؟ *در پاسخ گفته مى‏شود كه مردان الهى در دنيا همواره به #ياد_مرگ هستند و با توجه به مرگ، خويشتن را از كارهاى ناپسند و اعمال ناروا مصون مى‏دارند و همين امر، توجه شديد آنان را به مرگ، جلب نموده و موجب شده است كه موت را قبل از حيات ذكر نمايند.

در بعضى از آيات و روايات آمده است با ايمان مردن و به سلامت از دنياى گذران به سراى غيب منتقل شدن در نظر اولياى بزرگ الهى بسيار مهم است و آن را معيار سعادت انسانها مى‏دانند، و همچنين بى‏دين مردن و با آلودگيهاى معنوى و مادى از دنيا رفتن در نظر اولياى الهى بسيار مذموم است و آن را معيار شقاوت و بدبختى مى‏خوانند. على (ع) فرموده: حقيقت سعادت اين است كه پايان اعمال آدمى به خوبى و سعادت خاتمه يابد، و حقيقت شقاوت اين است كه پايان كارهاى انسان به بدى و شقاوت منتهى گردد.

انسانها در طول زندگى و ايام عمر با پستيها و بلنديهاى گوناگونى مواجه مى‏شوند و تحت تاثير رويدادها و عوامل مختلف قرار مى‏گيرند به گونه‏اى كه حوادث در افكار و اعمالشان اثر مى‏گذارد، گاهى از خوبى و درستكارى به بدى گرايش مى‏يابند و گاهى از بدى به افكار و اعمال خوب و پسنديده راه مى‏يابند. از نظر شرع مقدس تحولات گذران و ايام عمر ميزان حسن عاقبت يا سوء عاقبت نيست بلكه چگونگى انديشه و رفتار ماهها و حتى هفته‏هاى آخر عمر مى‏تواند معيار خوب مردن يا بد مردن باشد.