حزن و اندوه مانند گريستن براى بشر يك امر طبيعى است و در تمام مردم، حتى انبيا و اولياى الهى وجود دارد، با اين تفاوت كه افراد عادى وقتى با حزن و اندوه مواجه مى‏شوند، ممكن است سخنانى ناروا بگويند، به ذات اقدس الهى و قضاى حكيمانه ‏اش اسائه‏ى ادب نمايند، و خود را در معرض خشم خداوند قرار دهند، اما اولياى خدا و مردان باايمان همواره به #قضا ى بارى تعالى راضى هستند، نه تنها كلام ناروا به زبان نمى‏آورند، بلكه او را عده و ذخيره ‏ى خود مى‏دانند، در مصائب و شدايد به وى پناه مى‏برند، با نيروى ايمان و استمداد از ذات مقدسش خاطر آزرده‏ ى خويش را آرام مى‏كنند و از اندوه و غم رهايى مى‏يابند، و جمله‏ امام سجاد (ع) در اين قطعه نورانی اشاره به همين امر است: اللهم انت عدتى ان حزنت. بار الها! اگر محزون و غمگين گردم، پناهگاه معنوى و ذخيره ‏ى روحى من تو هستى.

قتيبه بن اعشى مى‏گويد: حضور امام صادق (ع) شرفياب شدم، به منظور عيادت از فرزند بيمارش. ديدم حضرت دم در با قيافه‏اى مهموم و محزون ايستاده، عرض كردم: حال طفل چطور است؟ فرمود: همانطور كه بود. سپس داخل اندرون منزل شد. پس از ساعتى برگشت، اما چهره‏اش گشاده و آثار اندوه و حزن برطرف شده بود. از مشاهده ‏ى اين حالت به نظرم آمد كه طفل بيمار از خطر رسته و بهتر شده است. عرض كردم. يابن رسول‏الله! حال كودك چگونه است؟ فرمود: از دنيا رفت. عرض كردم: او وقتى زنده بود، شما محزون و غمگين بوديد و اكنون كه از دنيا رفته، آن حالت تاثر نيز از چهره‏ى شما برطرف گرديده، اين چگونه است؟ فرمود: انا اهل البيت انما نجزع قبل المصيبه فاذا وقع امر الله رضينا بقضاءه و سلمنا لامره. ناراحتى و جزع ما اهل‏بيت، قبل از وقوع مصيبت است، اما موقعى كه مصيبت آمد و امر الهى تحقق يافت، راضى به قضاى او و تسليم امر او هستيم.

كسانى كه از تعاليم سعادت‏ بخش اسلام به شايستگى بهره‏مند گرديده و خوب بار آمده‏اند، به پيروى از اولياى گرامى اسلام، در رويدادهاى حزن‏انگيز قوى و مقاوم‏اند، به پناه خداوند مى‏روند و با نيروى ايمان، ضمير ناراحت و نگران خويش را آرام مى‏كنند و ايام عمر را با ياد خداوند به سلامت مى‏گذرانند.

ام ‏سليم از جمله‏ ى زنان باايمان در عهد رسول اكرم (ص) است. شوهرش ابى‏طلحه نيز از مسلمانان واقعى و از اصحاب صديق و باارزش پيشواى اسلام بود و در جنگهاى بدر و احد و خندق و ديگر غزوات حضور داشت و در ركاب آن حضرت صميمانه انجام وظيفه مى‏كرد. او در اوقاتى كه مسئوليت سربازى به عهده نداشت در مدينه به سر مى‏برد، قسمتى از وقت خود را در عبادت پروردگار و فراگرفتن معارف اسلامى و تعاليم دينى صرف مى‏كرد و قسمتى را به كسب معاش اختصاص مى‏داد و در قطعه زمينى سرگرم كار و فعاليت مى‏شد. محصول ازدواج اين زن و شوهر بافضيلت، فرزند پسرى بود كه متاسفانه در سنين نوجوانى بيمار شد و در منزل بسترى گرديد. مادر از او پرستارى مى‏كرد. شب هنگام، موقعى كه ابى‏طلحه از كار برمى‏گشت و به منزل مى‏آمد، ابتدا بر بالين فرزند بيمار مى‏رفت و مورد مهر و عطوفتش قرار مى‏داد و سپس در اطاق خود به صرف غذا و استراحت مى‏پرداخت. چندى بر اين منوال گذشت تا روزى طرف عصر، در غياب پدر، نوجوان از دنيا رفت. مادر باايمان بدون اينكه خود را ببازد و در مرگ فرزند بى‏تابى و جزع كند، جنازه را به كنارى كشيد و رويش را پوشاند. شب فرارسيد. ام‏سليم براى اينكه خواب و آسايش شوهر خسته ‏اش در آن شب مختل نشود، تصميم گرفت مرگ فرزند را تا صبح از وى پنهان نگاه دارد. ابى‏طلحه وارد منزل شد و طبق معمول خواست بر بالين فرزند برود. ام‏سليم منعش نمود و گفت: طفل را به حال خودش بگذار كه امشب با سكون و راحتى آرميده است. اين سخن را به گونه ‏اى ادا كرد كه شوهر آنرا مژده‏ ى تخفيف بيمارى تلقى نمود و مطمئن شد كه مرض فرزندش كاهش يافته و هم اكنون بدون التهاب خوابيده است. رفتار ام‏سليم آنقدر جالب و اطمينان‏بخش بود كه شوهر در آن شب با وى آميخت. صبح شد. ام‏سليم گفت: ابى‏طلحه! اگر كسانى به بعضى از همسايگان خود چيزى را به امانت بدهند و آنان مدتى از آن بهره‏مند گردند اما موقعى كه صاحبان، مال امانتیى خود را طلب كنند، امانت داران اشك ببارند كه چرا متاع امانتی را پس مى‏گيريد، به نظر تو حال اين قبيل اشخاص چگونه است؟ ابى‏طلحه جواب داد: اينان ديوانگان‏ اند. ام‏سليم گفت: پس ما نبايد از ديوانگان باشيم، خداوند امانت خود را پس گرفت و فرزندت ديروز عصر از دنيا رفت. در اين مصيبت صبر كن، تسليم قضاى الهى باش، و براى تجهيز جنازه‏ى فرزندت اقدام نما. ابى‏طلحه حضور رسول اكرم (ص) شرفياب شد و جريان امر را به عرض رساند. حضرت از كار زن به شگفت آمد و درباره‏اش دعا كرد و از پيشگاه الهى براى زن و شوهر در آميزش آن شب درخواست خير و بركت نمود. اللهم بارك لهما فى ليلتهما. زن باردار شده بود، فرزند پسرى به دنيا آورد و نامش را عبدالله گذاردند. بر اثر مراقبتهاى والدين باايمان، به شايستگى پرورش يافت و از حسن تربيت برخوردار گرديد. پاك زندگى كرد و به پاكى از دنيا رفت. او عبدالله بن ابى‏ طلحه، از اصحاب حضرت على بن ابيطالب عليه‏السلام بود. ابى‏طلحه و ام‏سليم مانند ساير پدران و مادران، به نوجوان خود علاقه‏مند بودند و عادتا انتظار مى‏رفت كه در چند روز اول مرگ وى بى‏تابى و جزع كنند، ولى چنين نشد، آنان مصيبت درگذشت او را با نيرومندى تحمل نمودند و در اين حادثه‏ى علاج‏ناپذير، حد اعلاى صبر و شكيبايى را از خود نشان دادند، زيرا به خدا ايمان واقعى داشتند، طفل را از او مى‏دانستند و مرگش را نيز به فرمان او، به رضاى حق راضى و به قضايش تسليم شدند تا مورد عنايت و تفضل او قرار گيرند و رحمت واسعه ‏ى بارى تعالى شامل حالشان گردد. اگر آن زن و شوهر باايمان در اين حادثه بى‏تابى و جزع مى‏نمودند، به سر و صورت مى‏كوفتند، و خواب و آرام را از دست مى‏دادند، نظام خلقت با اعمال آنان دگرگون نمى‏شد، نوجوان درگذشته به دنيا برنمى‏گشت، و فشار مصيبت كاهش نمى‏يافت، اما آنان با ايذاء و آزار خود به سلامت خويشتن آسيب مى‏رساندند و مصيبت تازه‏اى بر مصيبت مرگ فرزند مى‏افزودند، بعلاوه از اجرى كه خداوند براى افراد صابر مقرر فرموده، محروم مى‏گشتند.

رضاى به قضاى الهى يكى از بزرگترين نشانه ‏هاى ايمان به خداوند است. انسانى كه به مقدرات بارى تعالى راضى است، در فقر و غنى، در سلامت و بيمارى، در حوادث مطلوب و نامطلوب، و خلاصه در جميع احوال، قلبى مطمئن و ضميرى آرام دارد، در ناملايمات زندگى به طبع بشرى، محزون و غمگين مى‏گردد، اما رضاى به امر بارى تعالى آن غم را بسرعت از صفحه‏ ى خاطرش مى‏زدايد و زندگى را بدون تشويش و اضطراب مى‏گذراند. اما بايد بدانيم كه نيل به اين مقام بسيار رفيع، نياز به ايمان قوى دارد و قوت ايمان سرمايه‏ ى گرانقدرى است كه به آسانى نصيب افراد نمى‏شود، ممكن است كسانى در بدآمدهاى زندگى و حوادث ناگوار ادعا كنند كه به قضاى الهى كمال رضايت و خشنودى را داريم،

اهمیت رضاى به قضاى خداوند حضرت على بن الحسين عليهماالسلام فرموده: الزهد عشره اجزاء: اعلى درجه الزهد ادنى درجه الورع و اعلى درجه الورع ادنى درجه اليقين و اعلى درجه اليقين ادنى درجه الرضا. #زهد و بى‏اعتنايى به دنيا ده جزء دارد. بالاترين درجه‏ى زهد، پايينترين درجه‏ى تقوى است، و بالاترين درجه‏ى تقوى پايينترين درجه‏ى يقين است، و بالاترين درجه‏ى يقين پايينترين درجه‏ى رضا به قضاى الهى است.

بشر به طور طبيعى داراى حب ذات است، به خود و به تمام امور مربوط به خويشتن علاقه دارد، مايل است چرخ زمان بر وفق ميل او بگردد و در تمام شئون زندگى كامروا و مقضى المرام باشد، اما اين كار ناشدنى است و گردش زمان به اقتضاى مقررات حكيمانه‏ى خلقت و بر اساس نظامى است كه آفريدگار جهان برقرار فرموده است، نه بر وفق خواسته و ميل اين و آن. على (ع) فرموده: ان الله سبحانه يجرى الامور على ما يقتضيه لا على ما ترتضيه. خداوند توانا امور جهان را بر طبق آنچه مقتضى است به جريان مى‏اندازد، نه بر وفق رضا و خشنودى افراد.

كسى كه به خداوند ايمان حقيقى دارد، در تمام پيشامدهاى مسرت‏بخش يا اندوهبار، راضى به قضاى اوست و با تمام وجود در مقابل امرش سر تسليم فرود مى‏آورد، و اين حالت روانى گرانقدر، نشانه‏ى ايمان راستين است. راوى حديث مى‏گويد: از امام صادق (ع) سئوال كردم: باى شى‏ء يعلم المومن بانه مومن؟ به چه چيز شناخته مى‏شود كه مومن داراى ايمان واقعى است؟ فرمود: قال: بالتسليم لله و الرضا فيما ورد عليه من سرور او سخط. به تسليم در مقابل خداوند و راضى بودن به تمام آنچه بر وى وارد مى‏شود از خشنوديها و خشمها.

✳️ اللَّهُمَّ أَنْتَ عُدَّتِى إِنْ حَزِنْتُ، بار الها! اگر محزون و غمگين گردم، پناهگاه معنوى و ذخيره‏ ى روحى من تويى،

با تشکر از همه دوستان مشارکت کننده در بحث امروز (برداشت من)( نویسنده - خواننده و نشر دهنده این کلام نورانی ) اجرتان با صاحب این کتاب با عظمت امام سجاد علیه السلام

🙏 اللهم أَنْتَ عُدَّتِى إِنْ حَزِنْتُ 🔊 شرح صوتی استاد #طاهرزاده تحت عنوان راه های غلبه بر غم و اندوه ها - جلسه 65 #بیستم #مکارم_اخلاق #دعا_بیستم_20 ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

📚برشی از یک کتاب مناجات دوازدهم خمسه عشر https://eitaa.com/sahife2/27286 #منتخب_کتاب ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2