بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم در این کانال، نوشته‌ها و نظراتم را در ارتباط با مسائل سیاسی-اجتماعی به اشتراک می‌گذارم.

اصل سوال به صورت عمومی درست است، ولی در مورد ثابتی صدق نمیکند. چرا که این صداوسیما بود که از شهرت ثابتی برای جذب مخاطب استفاده کرد. حتما میدانید جهان‌آرا هنوز هم با همان تیم سازنده، در حال پخش شدن است، اما بیننده ندارد. چرا؟ چون ثابتی را ندارد. @sajjadsakeni

مُلک را چاره‌ای دیگر لازم است؛ جوانه‌ها را به جای چنارها بنشانید. مشارکت حدودا ۴۱ درصدیِ انتخابات مجلس دوازدهم در کشور و مشارکت حدودا ۲۴ درصدی در شهر تهران، گویای این واقعیت است که پایین‌ترین آمار مشارکت، متعلق به این دوره می‌باشد. با توجه به اینکه تنها کمتر از نیمی از نمایندگان تهران توانستند در مرحله اول، حدنصاب لازم را کسب نمایند، سایرین باید رقابت را در دور دوم نیز ادامه دهند. نکته امیدوارکننده‌ای که در این انتخابات، می‌توان به آن اشاره نمود، حضور آگاهانه رأی‌دهندگان در پای صندوق‌های رأی است؛ آن‌ها، به لیست‌ پدرخوانده‌ها اعتماد نکردند و آرای خود را بر اساس شناخت شخصی به صندوق، انداختند. آرایی که چنارها را از ریشه خشکاند و بستر را برای روییدن جوانه‌های امید، فراهم نمود. با این وجود، آمار مشارکت، با صدای رسا نارضایتی مردم را فریاد می‌زند. همان‌گونه که اشاره شد، مطابق آمارها مشارکت در پایتخت، ۲۴ درصد بوده است. بر کسی پوشیده نیست که به احتمال زیاد در صورت مشارکت بیشتر مردم تهران در این انتخابات، هیچ‌کدام از منتخبین فعلی، جایی در بهارستان نداشتند. آنچنانکه در انتخابات مجلس دهم، لیست امید ۳۰-۰ و یک‌ضرب، برنده قطعی انتخابات شد. در این انتخابات، حدودا با ۳۰۰ هزار آرای باطله، فقط در تهران مواجهیم. عدد وحشتناکی که تقریبا بیش از آرای تک‌تک نفراتی است که راهی دور دوم شده‌اند. در واقع، به جز نفرات راه یافته به مجلس در دور اول، سایرین در رقابت با آرای باطله، پذیرای شکست شده‌اند و نفر اول تهران، توانسته است تنها ۲برابر آرای باطله، اعتماد مردم را جلب نماید! متأسفانه، این امر، مجلس دوازدهم را به مجلسی فاقد پشتوانه کافی، تبدیل می‌نماید. در این میان، دو راه در مقابل سیاستمداران و سیاستگذاران است؛ می‌توان انگشت در گوش فرو برد و خود را به نشنیدن زد. گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته. می‌توان حسن روحانی را عامل مشارکت پایین دانست و حتی کرونا را! می‌توان طوری وانمود کرد که گویی امور، بر وفق مراد است. لکن، این خواب غفلت، دیری نخواهد پایید و سیلی محکم‌تری از جانب مردم به آن پایان خواهد داد. اما راه دوم که به قهر مردم، پایان خواهد داد، همان راهی است که رأی‌دهندگان(غیرباطله!) این انتخابات برگزیدند: پوست‌اندازی. دیگر به چنارها امیدی نیست. خوش‌بینانه بنگریم، آنها هرچه از تجربه و دانش، در چنته داشتند در ۴۵ سال گذشته، رو کردند.عرصه سیاست، نیازمند درختان مثمری است که مردم از میوه‌هایش، بهره جویند. امروز، نوبت نسل دیگری است که از جنس مردم باشد. نسلی که اندیشه پویا و زبان گویایی در پیشبرد اهداف ملت داشته باشد. این پوست‌اندازی نه فقط در مجلس، بلکه مهمتر از آن، باید در ساختار بوروکراتیک کشور و نه فقط در کارگزاران، بلکه در ساختارها و رویه‌ها نیز باید صورت گیرد. امروز قابلیت حکومت در ایران تحلیل رفته است. قانون‌ها نوشته می‌شوند، سیاست‌ها تدوین می‌گردند، اما در اجرا اثری از آن‌ها نمیبینیم. نمونه بارز آن سندچشم‌انداز ۲۰ ساله(۱۴۰۴) می‌باشد که از نظر زمانی یک سال با آن فاصله است، اما از نظر دستیابی به اهداف، شاید بیش از ۲۰ سال! مخلص کلام، آنکه سیر نزولی مشارکت مردم و روی‌گردانی آن‌ها از سیاست‌های موجود را پوست‌اندازی در ساختار، کارگزار و رویه‌های موجود، معکوس خواهد کرد. اگر مجلس دوازدهم در این مسیر‌ گام بردارد، می‌توان به آینده، امیدوار بود، وگرنه آش همین آش است و کاسه همین کاسه. آقایان مسئول، صدای اعتراض مردم را جدی بگیرید. مبادا تحلیل‌های آب‌دوغ‌خیاری بادمجان‌دور قاب‌چین‌ها، شما را بفریبد. مبادا گمان کنید مشارکت معنادار مردم، فقط ناشی از تبلیغات دشمن است. مگس، روی زخم می‌نشیند. زخم‌ها را دوا کنید. @sajjadsakeni

-اگر پهلوی به جای جمهوری اسلامی، سر کار بود، جنایات رژیم صهیونیستی، فرقی با شرایط فعلی داشت؟ + اگر پهلوی، سر کار بود، امروز فلسطین و غزه‌ای وجود نداشت، دلبندم! @sajjadsakeni

این قسمت: وقتی قالیباف، شفاف می‌شود! @sajjadsakeni

دولتمرد را اقتدار باید امروز بر کسی پوشیده نیست که جامعه ایرانی، در عرصه‌های مختلف، دارای دوگانگی یا چندگانگی‌هایی است که بعضا روند #سیاستگذاری را با اختلال، مواجه می‌نماید. چرایی بروز این چندگانگی‌ها را می‌توان در فقدان اقتدار دولت، یافت. به گفته چارلز مریام، «کسی که اقتدار دارد، مانند راننده اتوبوس است. او مجاز است به صلاحدید خود عمل کند، اما باید مسافران را در مسیر مطلوب ببرد. در غیر این صورت، مسافران، اتوبوس را ترک می‌کنند و راهی را که می‌خواهند، پیش می‌گیرند.» اگر مسافران اتوبوس ایران، پیاده شده و هر یک، به راهی می‌روند، یکی از دلایل آن، کاهش چشمگیر اقتدار دولت است. اگر برخی از دختران جامعه، در انتخاب پوشش، راه خود را -که دقیقا در مقابل راه رسمی است- در پیش می‌گیرند، باید یکی از دلایل آن را در فقدان اقتدار دولت، جست‌و‌جو کرد. اگر برخی از کشاورزان، بدون کمترین توجهی به دولت، به روش دلخواه خود، منابع آب و خاک را از بین می‌برند، اگر بانکها با سیاستهای دولت همراهی نمی‌کنند، اگر خودروسازان، به لطایف‌الحیل، دولت را دور می‌زنند، اگر برخی از ورزشکاران و هنرمندان، از جیب مردم برمی‌دارند، به نظام لگد می‌زنند و به ریش دولت میخندند، اگر یک بچه‌پولدار، به خود جرأت می‌دهد افسر پلیس را زیر مشت و لگد بگیرد، اگر پزشک و کاسب و وکیل و بازاری، برای فرار از مالیات، از کارتخوان، استفاده نمی‌کنند، اگر صنایع نفت، درآمدهای خود را شفاف نمی‌کنند، همه را باید در فقدان اقتدار دولت یافت و این، مسئله‌ مهمی است که کشور در یک دهه گذشته، با آن دست‌به‌گریبان بوده است. شاید کمتر کسی را بتوان یافت که به انحاء مختلف، بر ناکارآمدی دولت در تمشیت امور جامعه، صحه نگذارد. این ناکارآمدی، موجب کاهش اقتدار شده است و کاهش اقتدار، منجر به ناکارآمدی بیشتر. این چرخه، آن‌قدر ادامه خواهد یافت تا دولت، به موجودی بی‌خاصیت، تبدیل شود. چرخه شوم «ناکارآمدی-فقدان اقتدار» را باید با بازتولید اقتدار متوقف کرد. اقتدار، پیش از هر چیز، باید در دولتمردان، ایجاد شود و به تدریج به برنامه‌ها و سیاست‌ها سرایت کند. دولتمرد را #اقتدار باید.

توییت برادر عزیزمان، ماجرای آن دانش‌آموز غافلی است که بالای برگه امتحانی، در کادری که در آن، نوشته بودند:«در این کادر چیزی ننویسید»، نوشت: «چشم». برادر عزیز آقای @jalilmoheby شما که خودتان دارید بر طبل اختلاف‌ می‌کوبید!

دیکتاتور‌ انتخاباتی هر‌ انتخاباتی که بر ما می‌گذرد، بیشتر به ظلمی‌ که در سال ۸۸ به مردم و نظام روا داشته شد، پی می‌بریم. اما ظلم بزرگتر آن است که اجازه دهیم، حوادث آن سال و رفتارهای دیکتاتورمآبانه میرحسین موسوی به دست فراموشی سپرده شود. مگر دیکتاتور کسی نیست که می‌کوشد تمایلات خود را بر دیگران تحمیل نماید و در صورت مواجهه با هرگونه مقاومتی آن را سرکوب می‌کند؟ موسوی در آن سال، بدون یک خط سند، نظام جمهوری اسلامی را به تقلب در انتخابات محکوم کرد. نظامی که در آن، حسن روحانی به خاطر چند هزار رأی بیشتر در سال ۹۲، به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد و نظامی که در سال ۱۴۰۲ صادقانه، اعلام کرد حدود ۳۰۰هزار نفر در تهران، آرای باطله به صندوق‌ها انداخته‌اند و تنها ۴۱ درصد از مردم در انتخابات، شرکت‌کرده‌اند، توسط موسوی، به تقلب چند میلیونی متهم گردید. در نتیجه، کشور‌ برای چند ماه به آشوب کشیده شد، دشمن جری شده و تحریم‌هایش را تشدید نمود و امنیت و آرامش از زندگی مردم، رخت بربست. همه این‌ها فقط از آن رو بود که اکثریت مردم ایران به تمایلات موسوی، توجهی نکردند و‌ شخص دیگری را به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب نمودند. مسئله، این‌ بود که او تمایل داشت حرف، حرف‌خودش باشد! و وقتی با رأی مردم، مواجه شد آن را برنتافت. اکنون و‌ پس از گذشت بیش از یک دهه، نباید اجازه داد، ظلمی که بر کشور روا داشته شد، فراموش گردد و جای ظالم و مظلوم، دگرگون جلوه داده شود. مسئله اصلی فتنه ۸۸ نه تقلب، بلکه تغلب بود.‌ موسوی و اطرافیانش، در پی غلبه بر رأی و نظر مردم بودند، لکن مقاومت نظام اسلامی، آن‌ها را ناکام گذاشت. @sajjadsakeni

آقای #بانکی‌پور همان‌قدر که در طرح جوانی جمعیت و حمایت از خانواده، موفق بود، در موضوع عفاف و حجاب نیز موفق خواهد شد. تقریبا هیچ...