~°•
seyyed aliasghar abdollahzadeh:
غم قانع نیست. هر چه مدارا کنی، ستیز می‌کند؛ هرچه عقب بنشینی، پیش می‌آید؛ هرچه خالی کنی، پر می‌کند؛ هرچه بگریزی، تعقیب می‌کند.
چون که بنشانی‌اش، می‌نشیند آرام؛ چون پر و بال دهی او را، می‌پرد بسیار. غم، بیشتر خواه است و سیری ناپذیر. در طلب فضای حیاتی وسیع و وسیع‌تر، جمیع ابزار‌هایی که در دسترسش قرار بدهی، به کار می‌گیرد. می‌بُرد، می‌تراشد، سوراخ می‌کند، می‌شکند، می‌سواند، ویران می‌کند؛ و در سرزمین‌های تازه به دست آورده، خیمه و خرگاه برپا می‌کند.
غم جوع غم دارد. می‌بلعد، آماس می‌کند و بزرگ می‌شود_ آن سان که می‌بینی حتی به سراسر وجود تو قانع نیست، از تو فراتر می‌رود و چون آوازی یأس آفرین و دلهره انگیز، در فضای گرداگرد تو طنین می‌اندازد. فرزند تو افسرده می‌شود؛ تنها به خاطر آن که تو افسرده‌یی، در عین حال، غم، مهار شدنی‌ست.
به قدرتی که تو برای سرکوب کردنش به کار می‌بری، احترام می‌گذارد. از این قدرت می‌ترسد. عقب می‌نشیند، مچاله می‌شود، در خود فرو می‌رود، کوچک و کوچک‌تر می‌شود و چون لکه ابری ناچیز، در آسمان پهناور روح تو، کنج دنجی را می‌پذیرد، و التماس می‌کند:
« بگذار این جا بمانم! مرا برای روز مبادا نگه دار!
شادی، مقدس است؛ اما همیشه به کار نمی‌آید. محکومم کن، و در سلولی به زنجیرم بکش؛ اما اعدامم نکن! انسان همیشه شاد، انسان ابلهی‌ست. روزی به من نیازمند خواهی شد؛ روزی به گریستن، به در خودفرورفتن، به بریدن و به غم متوسل شدن... مرا برای آن روز نگه‌دار...»
📚آتش بدون دود
°🌱-
『
@salam1404
