اون روزا که هنوز تو حال و هوای شهید و شهادت نبودیم فقط حواسمون به درسامون بود یه روز صبح بیدار شدیم دیدیم مامان گریه میکنه،بابا ناراحته،فهمیدیم حاج قاسم رفته :)

از اون روز به بعد رفتیم تو خط شهدا

از اون روز به بعد فهمیدیم رهبری خیلی غریبن از اون روز به بعد تازه فهمیدیم حاج قاسم چه مرد بزرگی بود و ما از دستش دادیم

از اون روز که گذشت کرونا شروع شد با کرونا کلاسامون مجازی شد همه میگفتن این نسل میخواد چی بشه همه سرشون تو گوشیه...

اینا گذشت

اغتشاشات ۱۴۰۲شروع شد پر پر شدن آرمان عزیز رو دیدیم بدن زخمی سید روح‌الله دیدیم یتیم شدن خیلیا رو دیدیم غم تازه عروسا رو دیدیم...

از اون گذشت.

شاهچراغ... دوباره غم شاهچراغ رو دیدیم...

از اونم گذشت،

انفجار کرمان... هممون مردیم و زنده شدیم با این انفجار... کاپشن صورتی کوچولو رو دیدیم که پر زد شهیده فائزه رحیمی که خودش یه دهه هشتادی بودُ رفت...

و حالا دوباره غم دیدیم:)

آقا سید ابراهیم رئیسی آقای امیر عبداللهیان و...رفتن

دوباره ما موندیم و یه عالمه غم

یه عالمه بغض که هرکاری میکنیم خالی نمیشه

ما موندیم و فکر به این که الان رهبرمون چه غم بزرگی رو دارن تحمل میکنن و ما نمی‌تونیم هیچ کاری براشون بکنیم

آره ما دهه هشتادیا همینقدر غم داریم با همین سن کممون؛ بقیش که بماند...

بقیش برا بقیه قابل درک نیست:)

شاید بزرگترامون هیچوقت متوجه نشن که داریم به آب و آتیش میزنیم که یه کاری برا امام زمانمون کنیم ولی نمی‌تونیم...

ما ابراهیم هادی،همت ها،چمران ها و بهشتی هارو ندیدیم ولی همه تلاشمون رو میکنیم که شبیهشون بشیم ما همون نسلی هستیم که حساب هممونو مینویسن به پای یسری که دین و ایمان ندارن و خدا و پیغمبر نمیشناسن.

ولی نمی‌دونن دهه هشتادی های مذهبی:

مجنون میشن با اسم علی،جون میدن با روضه مادر میمیرن با روضه‌ی قتله گاه

ولی با همه این دردا و غما آقا جانمون به ما گفتن انقلاب رو ما به نتیجه میرسونیم پس ما محکم وایسادیم تا رهبر عزیزتر از جانمون بدونن ما هستیم در کنارشون تا رسیدین به قله‌ی ظهور

ان‌شاءالله با فرماندهی آسیدعلی میرسیم به صاحب الزمانمون

و اون روز به همه دنیا ثابت میکنیم که ما تونستیم،ما رسیدیم:)...