کار زیاد سختی هم نیست هر بار که مطلبی نادرست پخش میشه از هر خانواده 5 نفری 3 نفر هم با صدا و سیما تماس بگیرن، کفایت میکنه

سانسور شده ش در رسانه ملی پخ‌ میشه بنده ب جهت حوزه کاری سانسور نشده هم می بینم و بجز پوشش، صرفا چند نکته خاص هست که اتفاقا اون ها هم از طریق رسانه(فیلم) جزئی از فرهنگ کره شدن و البته هنوز هم نسبت بهشون مقاومت هایی هست در جامعه علیرغم اینکه هیچ فیلم کره ای بدون این نکات ساخته نمیشه

ولی تکیه بر موارد اخلاقی علیرغم اینکه بسیاری از نکات برای ما قابل قبول نیست، اما برای فرهنگ کره ای قابل پذیرش هست

چیزی که جالب بیشترالگوگیری فیلمسازان مااز فیلم های ترکیه ای یا هندی بامضمونهای تقریبامشابه چرا سیستم فیلمسازی به سمت فرهنگ داخلی وخاص خودش نمیره تاالگوگیری غلط؟

به دو دلیل، یکی همین بحث امشب ما هست، که هدف گذاری رسانه تغییر کرده و دوم ک اتفاقا بسیار هم مهم هست و آقای پناهیان چندین بار این نکته رو متذکر شدن، خلاء افراد انقلابی متدین در این حوزه هاست

و بر اساس مطالعات روانشناسانه، نشان دادن یک صحنه نامناسب خیلی اثر کمتری از اشاره به اون صحنه و سپردن تصویرسازیش به مخاطب داره

یعنی زمانی که مثلا در یک فیلم نا مناسب صحنه ای کاملا تصویر میشه، ذهن مخاطب در همون تصویر محصور میشه ک قبلا این رو توضبح دادیم اما وقتی صحنه ای ب طور ضمنی و اشاره ای نشون داده میشه، کنجکاوی بسیار زیادی برای مخاطب ایجاد میکنه و مخاطب خودش دست به کسب اطلاعات و کامل کردن قطعات پنهان پازل میکنه

و اثر این کنجکاوی بسیار بسیار زیاد هست بر ذهن مخاطب چون با تجربه ذهنی مخاطب ساخته میشه

و این دقیقا اتفاقی هست که در فیلم های ایرانی در بسیاری از صحنه ها می افته

پس ما بعنوان مخاطب عنصر مهمی در سیاستگذاری هستیم و نباید این نقش و اثر رو نادیده بگیریم و نسبت بهش بی تفاوت باشیم هر نکته نامناسبی که در رسانه ملی باهاش مواجه شدیم، این رو به روابط عمومی رسانه ملی منتقل کنیم، و دیگران رو هم تشویق به این کار کنیم، تا از وظیفه اجتماعی خودمون غافل نشده باشیم

بسیار سپاسگزارم از همکاری و مشارکت بزرگواران در بحث